Το θέατρο θεωρείται από πολλούς, η καταξίωση του ηθοποιού. Διότι επάνω στη σκηνή, βλέπεις τον ηθοποιό να ξεγυμνώνεται δίχως να ωραιοποιείται και να παρουσιάζεται η εμφάνισή του σε κάτι καλύτερο.
Στο θέατρο, ο θεατής έχει τη δυνατότητα να συνδεθεί με μία προσωπική σχέση με τον ηθοποιό. Διότι τον βλέπει ζωντανό μπροστά του, επάνω στη σκηνή, όχι πίσω από μία οθόνη σε έναν Κινηματογράφο. Αισθάνεται τη δύναμη της φωνής του, το πάθος για το ρόλο του, τη δύναμη στη σκηνική του παρουσία.
Στην Ελλάδα, τη χώρα που αναπτύχθηκε και καλλιεργήθηκε η τέχνη του θεάτρου, δε θα μπορούσαμε να μην έχουμε διανύσει μία μακρά παράδοση ως προς αυτό, η οποία συνεχίζεται και μέχρι σήμερα.
Ως χώρα, έχουμε την τιμή να έχουμε μεγάλους ηθοποιούς διαχρονικά στο θέατρο, οι οποίοι άφησαν εποχή με τις μνημειώδεις ερμηνείες τους και την αξεπέραστη υποκριτική τους δεινότητα.
Ας δούμε μερικούς σημαντικούς Έλληνες ηθοποιούς του θεάτρου.
Κάρολος Κουν: Τα λόγια περιττά για αυτή τη σπουδαία προσωπικότητα του Ελληνικού θεάτρου. Ο μεγάλος δάσκαλος θεάτρου και δημιουργός του Θεάτρου Τέχνης, υπήρξε δάσκαλος σπουδαίων Ελλήνων ηθοποιών και ανέβασε στο θέατρο έργα σπουδαίων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Από έργα του Αριστοφάνη (Όρνιθες, Βάτραχοι, Πλούτος) και του Σαίξπηρ (Όνειρο Θερινής Νυκτός), μέχρι Ίψεν, Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, Πιραντέλλο και Λόρκα, Τένεσι Ουίλιαμς, ο Κουν γνώρισε στο Ελληνικό κοινό μερικά από τα σημαντικότερα έργα της ξένης και της Ελληνικής δραματουργίας και πεζογραφίας. Ο Κουν απεβίωσε στις 14 Φεβρουαρίου του 1987 από έμφραγμα του μυοκαρδίου. Η προτομή του κοσμεί την είσοδο του Εθνικού θεάτρου στην οδό Πεσμαζόγλου στην Αθήνα και προς τιμήν του θεσπίστηκαν τα βραβεία Κάρολος Κουν.
Αλέξης Μινωτής: Από τις κορυφαίες μορφές της Ελληνικής Τέχνης και του Θεάτρου, ο Αλέξης Μινωτής υποδύθηκε σχεδόν όλους τους ρόλους σε όλα τα θεατρικά είδη, από φάρσες μέχρι μελοδράματα (όπερες) και από κωμωδία μέχρι τραγωδία, αναδεικνύοντας το σπάνιο εύρος του ταλέντου του. Έκανε τα πρώτα του βήματα στο θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη και στη συνέχεια, ακολούθησε η αναγνώριση του υποκριτικού του ταλέντου και οι πρώτοι του δραματικοί ρόλοι. Μερικοί από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους του Μινωτή είναι στα έργα: Ιούλιος Καίσαρ και Άμλετ του Σαίξπηρ, Δον Κάρλος του Σίλλερ, Ιβάν ο τρομερός, Πέερ Γκυντ, Μάκβεθ, Βασιλιάς Ληρ, Βρυκόλακες κ.ά. Υπήρξε σύζυγος του ιερού τέρατος του Ελληνικού κινηματογράφου, Κατίνας Παξινού, ενώ εμφανίστηκε και σε ξένες παραγωγές, όπως στην ταινία Υπόθεση Νοτόριους του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Ο τελευταίος ρόλος του στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου ήταν ο Οιδίποδας επί Κολωνώ του Σοφοκλή για αυτόν ένας προσωπικός άθλος μίας ολόκληρης ζωής.
Κατίνα Παξινού: Μία από τις σπάνιες μορφές της τέχνης, η Κατίνα Παξινού είναι ίσως η μοναδική Ελληνίδα ηθοποιός και η πρώτη μη- Αμερικανίδα που έχει τιμηθεί με Όσκαρ για την ερμηνεία της στο ρόλο της Πιλάρ στην ταινία «Για ποιον χτυπά η καμπάνα». Ο πρώτος της ρόλος ήταν στην όπερα Βεατρίκη την οποία είχε συνθέσει ο Δημήτρης Μητρόπουλος. Στη διάρκεια του πολέμου, η ίδια μετανάστευσε στις ΗΠΑ, όπου και ξεκίνησε να εμφανίζεται σε έργα στο Μπρόντγουεϊ. Εμφανίστηκε στις ταινίες Ο κύριος Αρκαντίν του Όρσον Γουέλς και Ο Ρόκο και τ’ Αδέλφια του του Λουκίνο Βισκόντι (1960). Είχε εμφανιστεί και στην ταινία του Welles, «η δίκη», αλλά η σκηνή τελικά κόπηκε και δεν συμπεριλήφθηκε στην τελική έκδοση της ταινίας. Ακούραστη ιέρεια της τέχνης, με μακρά πορεία στον κινηματογράφο και το θέατρο, όπου πρωταγωνίστησε σε έργα Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα του Λόρκα, Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας του Ντύρενματ, Η τρελή του Σαγιώ του Ζιρωντού, Ταξίδι μακριάς ημέρας μέσα στη νύχτα του Ο΄ Νηλ. Με το σύζυγό της, Αλέξη Μινωτή συγκρότησαν δικό τους θίασο όπου ανέβασαν τα έργα Ματωμένος Γάμος του Λόρκα, Η Ήρα και το παγώνι του Σων Ο΄ Κέισυ, Οι παλαιστές του Στρατή Καρά. Ιερό τέρας της Ελληνικής τέχνης, η οποία απεβίωσε από καλπάζοντα καρκίνο στις 22 Φεβρουαρίου του 1983. Το καλοκαίρι του 1972 είχε παρευρεθεί για πρώτη φορά ως μη ηθοποιός στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, όπου δέχθηκε το σεβασμό και την τιμή ενός ολόκληρου κοινού το οποίο την χειροκρότησε όρθιο. Μία ελάχιστη απόδοση τιμής σε έναν μύθο της τέχνης, το οποίο με το σπάνιο ταλέντο του έκανε γνωστή με τις ερμηνείες της την Ελλάδα στα πέρατα της οικουμένης.
Μαρίκα Κοτοπούλη: Ακόμα μία σημαντική Ελληνίδα ηθοποιός, η οποία διακρίθηκε περισσότερο για τη συμμετοχή της σε σημαντικές τραγωδίες. Πρωταγωνίστησε σε πλήθος διαφορετικών θεατρικών παραστάσεων, από κομεντί μέχρι δράμα, με τις ερμηνείες να θεωρούνται μέχρι σήμερα ανεπανάληπτες. Παρότι δεν είχε ένα ισχυρό εξωτερικό παρουσιαστικό, κατάφερε να κυριαρχήσει στο χώρο της τέχνης με το όνομά της να αποκτάει μυθική υπόσταση. Εξίσου τρικυμιώδης υπήρξε και η προσωπική της ζωή, με τις φήμες να θέλουν την ίδια να συνάπτει δεσμούς με πολλούς άνδρες αλλά και γυναίκες της εποχής πριν καν αναδειχθούν. Η Κοτοπούλη διακρίθηκε για τους ρόλους της ως Ηλέκτρα στην Ορέστεια, ως Ιφιγένεια και Μαργαρίτα στον Φάουστ του Γκαίτε, ως Ηλέκτρα του Χόφμανσταλ, ως Φαύστα στην ομώνυμη τραγωδία του Δημητρίου Βερναρδάκη. Έκανε μία και μοναδική εμφάνιση στον κινηματογράφο στην ταινία του 1963, «Κακός δρόμος», ήταν βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γρηγόριου Ξενόπουλου. Αυτή και η Κυβέλη, θεωρούνται οι σπουδαιότερες μορφές του Ελληνικού θεάτρου.
Το θέατρο σίγουρα δε θα σταματήσει να εξελίσσεται. Αλλά τα παραπάνω ονόματα θα παραμείνουν για πάντα αξεπέραστα και μοναδικά, θυμίζοντας το σημερινό θέατρο πώς θα έπρεπε να είναι η αίγλη και το επίπεδό του, το οποίο έχει χαμηλώσει σε μεγάλο βαθμό σήμερα..
Add Comment