Πολλοί αμφισβήτησαν τις υποκριτικές της ικανότητες. Άλλοι τη λοιδόρησαν για τα ξανθά της μαλλιά και για το γεγονός πως είχε πάντοτε ένα μεγάλο άγχος: να νικήσει το χρόνο, να παραμείνει νέα για πάντα. Άλλοι τη θεώρησαν απλώς ένα αναλώσιμο προϊόν που πέτυχε επειδή ήξερε να χειρίζεται πονηρά τη showbiz και όχι επειδή είχε πραγματικά υποκριτικό ταλέντο.
Μπορείς να λες ό,τι θέλεις για αυτή. Ένα είναι το σίγουρο. Πως καμία άλλη ηθοποιός άλλης χώρας δεν αγαπήθηκε τόσο φανατικά και δεν εξακολουθεί να αγαπιέται ακόμα από όλες τις νέες γενιές. Πως κατάφερε να κάνει όλους τους ανθρώπους μίας χώρας να την αποκαλούν με το μικρό της όνομα, Αλίκη. Κάτι που συνέβη με την περίπτωση του Στράτου, της Μελίνας, του Ανδρέα, ανθρώπους που έγιναν κομμάτι του λαού και ξέφυγαν από τη σφαίρα του μύθου και της ιδιωτικής ζωής. Ακόμα και το γεγονός πως κερδίζει φανατικό κοινό από τις νεότερες γενιές, αντιλαμβάνεται κανείς πως αυτό δεν είναι κάτι τυχαίο.
Δεν υπάρχει συζήτηση ηθοποιών ακόμα και σήμερα σε μία τηλεοπτική εκπομπή που να μην αναφέρονται στην ίδια. Δεν υπάρχει ταινία της που να μην προβληθεί για εκατομμυριοστή φορά στην τηλεόραση και να μην έχει μεγάλη τηλεθέαση.
Έγινε μύθος γιατί ο κόσμος εκείνη την εποχή που έζησε, δεν είχε ανάγκη μόνο από μεγάλα ταλέντα. Είχε ανάγκη από ανθρώπους που θα του εμφυσήσουν την πίστη στο καλύτερο αύριο, στην ελπίδα πως όλα όσα έχασαν μπορούν να ξανακερδίσουν. Στη χαρά και τη σπιρτάδα του μυαλού της, είδε ένα έναυσμα για να μη χάσει την εμπιστοσύνη του στη ζωή.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, υπήρξε πραγματικά, ένα φαινόμενο. Δεν ήταν ηθοποιός βεληνεκούς Τζένης Καρέζη, δεν είχε την εμφάνιση και το σώμα της Ζωής Λάσκαρη. Ήταν κάτι άλλο; ήταν ένα παντοτινά νέο κορίτσι που αρνήθηκε να συμβιβαστεί με τη φθορά, την αλλαγή και έφερε χαρά σε μία χώρα που βίωσε φτώχεια και Κατοχή. Είχε όμως φωτεινό πρόσωπο, διάθεση, σκέρτσο, συμβόλισε το Φως σε μία εποχή μετά τον πόλεμο, σε μία εποχή που οι άνθρωποι περισσότερα είχαν χάσει από ό,τι είχαν κερδίσει.
Η Βουγιουκλάκη παρέμεινε ένα μικρό κορίτσι εγκλωβισμένο στο σώμα μίας ώριμης και ενήλικης γυναίκας. Δημιούργησε φανατικό κοινό, αιώνιους αντιπάλους, μία διαχρονική κόντρα για το αν τελικά, άξιζε τον τίτλο της «Εθνικής Σταρ της Ελλάδος».
Ακόμα όμως και αυτή η αψιμαχία, κάτι φανερώνει: πως η Αλίκη Βουγιουκλάκη κατάφερε να χτίσει ένα μύθο γύρω από το όνομά της, ακόμα και με αυτή την αρνητική διαφήμιση. Γιατί, καλύτερα αρνητική διαφήμιση, παρά καθόλου προβολή. Η Βουγιουκλάκη ήξερε να παίζει το παιχνίδι της δημοσιότητας και να γυρίζεις τους όρους προς το συμφέρον της. Ήταν ταυτόχρονα αθώα, αλλά και πονηρή. Ήταν ταυτόχρονα το σέξι θηλυκό, αλλά και η γυναίκα που δε θα ντραπεί να φανερώσει την πιο αδύναμη πλευρά της.
Η Αλίκη ήξερε να παίζει με τα φώτα της δημοσιότητας. Να εξάπτει το ενδιαφέρον για την προσωπική της ζωή και να κάνει τις κουτσομπολίστικες φυλλάδες να προσπαθούν να καταγράψουν το κάθε της βήμα. Κάθε της γάμος, κάθε της ερωτική περιπέτεια, έκανε τις κίτρινες φυλλάδες να παραληρούν για το ποια θα καταφέρει να φωτογραφίσει πρώτη την είδηση.
Δεν είναι τόσο ευρέως γνωστό, αλλά η Βουγιουκλάκη πρωταγωνίστησε και σε εξαιρετικές δραματικές ταινίες – λυπηρό που η τηλεόραση προβάλλει αποκλειστικά και μόνο τις εύπεπτες και εμπορικές της ταινίες για λίγη ίσως παραπάνω τηλεθέαση.
Παρακολουθώντας τη Μαρία της Σιωπής, το Κορίτσι του Λούνα Παρκ, Ένα αστείο κορίτσι, μπορούμε να δούμε το πραγματικό ταλέντο της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Μίας γυναίκας που ενώ μπορούσε να υποδυθεί με υποκριτική δεινότητα δραματικούς ρόλους, προτίμησε να μείνει στην εικόνα που η ίδια δημιούργησε για τον εαυτό της. Εκείνη της μη τσαλακωμένης εικόνας, της παντοτινής νεότητας και ομορφιάς, της business woman που υποφέρει από έναν μόνιμο φόβο: να μη χάσει την αγάπη του κόσμου. Να μη φανεί τσαλακωμένη, να μη ρισκάρει να αλλάξει την υποκριτική της γραμμή και χάσει το κοινό της. Ίσως και αυτή της η ανάγκη να μη χάσει ποτέ τη λαοφιλία της, να της έκανε τελικά, περισσότερο κακό παρά καλό.
Όπως και να έχει, η αλήθεια είναι μία: πως η Αλίκη κατάφερε να ορίσει τη σχέση ενός σταρ με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και να εδραιώσει τους κανόνες της showbiz στην Ελλάδα. Κατάφερε να γίνει η πρώτη Ελληνίδα ηθοποιός που πήρε τον τίτλο «σταρ». Και είναι πολλοί εκείνοι που πιστεύουν πως σταρ όπως εκείνη δε θα συναντήσουμε ξανά, ίσως και ποτέ να μην καταφέρει να ξαναβγεί.
Η Αλίκη συμβόλισε τη χαρά σε μία εποχή που είχε ανάγκη τη χαρά και την ελπίδα. Συμβόλισε το καλύτερο αύριο σε μία κοινωνία που προσπαθούσε να ανακάμψει και να πειστεί πως όντως θα υπάρξει το καλύτερο αύριο.
Το σκέρτσο της, η τσαχπινιά της, η θηλυκότητά της, εγκαινίασαν ένα πρότυπο γυναίκας στον Ελληνικό κινηματογράφο. Είναι βέβαιο πως η εικόνα της αυτή δε ξεθωριάσει, πάντοτε θα συζητιέται.
Βλέποντας την κηδεία της Αλίκης, διαπιστώνεις μία αλήθεια: πως έκλαιγε μία Ελλάδα που γνώρισε τον πρώτο της κινηματογραφικό μύθο, μία Ελλάδα που χωρίζεται στο Χθες και το Αύριο.
Γιατί η Αλίκη Βουγιουκλάκη για το Ελληνικό στερέωμα, θα παραμείνει μύθος. Είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε.
Add Comment