Η αξεπέραστη ποιότητα των παλαιότερων ταινιών (δεκαετιών ’40, ’50, ’60), αφήνει σε πολλούς κινηματογραφόφιλους του σήμερα μία πίκρα για τη σημερινή ποιοτική κατάσταση των σύγχρονων ταινιών. Και είναι μία αποδεκτή αλήθεια πως οι περισσότερες ταινίες του σήμερα υστερούν σε σενάριο, σκηνοθεσία, ενώ προβάλλουν κυρίως ωμή βία, σεξ και ρηχό περιεχόμενο.
Ο μεγάλος σκηνοθέτης Μάρτιν Σκορτσέζε είχε δηλώσει πως ο κινηματογράφος περνάει μία δύσκολη περίοδο και ίσως, αυτό να σημαίνει πως θα επέλθει μεγάλη περίοδος κρίσης για εκείνον. Ίσως και το τέλος του πραγματικού κινηματογράφου να έχει έρθει.
Και δεν έχει και άδικο σε μεγάλο βαθμό. Όμως, μέσα σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, πάντοτε θα υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις. Και αυτές οι φωτεινές εξαιρέσεις πάντα θα μας κάνουν να ελπίζουμε και να βλέπουμε πως η πραγματική τέχνη πάντοτε θα επιβιώνει, εις πείσμα της εμμονής με την εμπορικότητα που δεν έχει ποιότητα.
Ο Πατέρας με τον Άντονι Χόπκινς, είναι μία από αυτές. Ένα αριστούργημα που σε φέρνει αντιμέτωπο με τη δική σου επερχόμενη.
Η Οσκαρική ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς
Η επιτυχία της ταινίας οφείλεται στο γεγονός πως κατάφερε τον κάθε άνθρωπο να τον συγκινήσει και να του θυμίσει δικές του προσωπικές ιστορίες από τους γονείς του που τους είδε σε κατάσταση φθοράς και ασθένειας. Ο Πατέρας συγκέντρωσε διθυραμβικές κριτικές και απέσπασε σύσσωμο το θαυμασμό κοινού και κριτικών. Ο Άντονι Χόπκινς είναι μεγάλος ηθοποιός. Και αυτή του η τιτάνια ερμηνεία, αποτελεί και ένα συμπλήρωμα στο πλαίσιο του μύθου του. Και είναι σπουδαίο ακόμα και το γεγονός πως κατάφερε στα 83 του χρόνια, να αποτυπώσει τόσο συγκλονιστικά τη μάχη με το τέλος και να κερδίσει και Όσκαρ για αυτό.
Είναι συγκλονιστική και σπαράζει καρδιές η ερμηνεία του, καθώς υποδύεται έναν άνθρωπο που υποφέρει από άνοια και έρχεται αντιμέτωπος με τη φθορά και το επερχόμενο τέλος. Νομίζω πως δεν μπορεί να δει ένας άνθρωπος τη συγκεκριμένη ταινία και να μη βουρκώσει, να μην υποκλιθεί στο μεγαλείο ενός πραγματικά σπουδαίου ηθοποιού.
Ίσως ο Πατέρας να είναι πιο τρομακτική ταινία ως προς το περιεχόμενό της, από πολλά θρίλερ και ταινίες τρόμου. Σου γεννά την αίσθηση πως σε αυτή την κατάσταση μπορεί να βρεθεί ο καθένας από εμάς, κανένας δεν είναι ανώτερος και δεν μπορεί να ξεπεράσει την επερχόμενη φθορά ή τη σωματική παρακμή και ασθένεια. Είναι μία ταινία εμπνευσμένη από την ίδια τη ζωή και τα αδιέξοδα στα οποία είναι ικανή να φέρει πολλές φορές τους ανθρώπους. Δεν είναι μία ταινία με εντελώς υπερφυσικά και φανταστικά γεγονότα, είναι η ωμή αποτύπωση, η δίχως καλλωπισμούς ωραιοποίηση μίας τρομερά δύσκολης κατάστασης.
Το οξύμωρο της υπόθεσης, είναι πως ο Άντονι Χόπκινς φημίζεται για την καλή του μνήμη και αυτό καθιστά ακόμα πιο αξιομνημόνευτη την υποκριτική τελειότητα με την οποία αποδίδει το συγκεκριμένο ρόλο. Και αν εκείνος κοιμόταν την ώρα που ανακοινώθηκε η νίκη του στα Όσκαρ με το δεύτερο τιμητικό βραβείο της καριέρας του, αυτή η ταινία ήταν μία αφορμή να «ξυπνήσουν» υπαρξιακά πολλοί άνθρωποι.
Θέμα της ταινίας
Ο «Πατέρας» είναι ίσως η καλύτερη ταινία που γυρίστηκε και αφορά την άνοια, από την οποία υποφέρουν οι άνθρωποι τρίτης ηλικίας. Στο κέντρο της ταινίας, ένα ηλικιωμένος άνδρας που παλεύει με τη σωματική αδυναμία και την άνοια. Ο Άντονι ξεχνάει. Ξεχνάει πολύ. Υποφέρει από έλλειψη μνήμης και αυτό του δυσκολεύει την καθημερινότητά του. Συχνά παθαίνει κρίσεις, γίνεται οξύθυμος και επιθετικός.
Ο μοναδικός άνθρωπος που του συμπαραστέκεται, η κόρη του Anne (η Olivia Colman είναι εξίσου συγκλονιστική στο ρόλο της). Προσπαθεί να αντέχει τις συναισθηματικές του διακυμάνσεις, τα νεύρα του, τη ζωή του, που έχει ανάγκες και ο ίδιος πια δεν μπορεί να καλύψει. Η ίδια έχει συνηθίσει να θρηνεί την απώλεια του πατέρα της, ενώ είναι ζωντανός.
Ταυτόχρονα, βρίσκεται και η ίδια αντιμέτωπη με το δίλημμα να ακολουθήσει την καρδιά της που ερωτεύτηκε και να διαμείνει μόνιμα στο εξωτερικό με την καινούργια της σχέση. Τι θα υπερισχύσει; Η αγάπη για τον πατέρα της ή η φωνή της καρδιάς της; Ποιο δρόμο να διαλέξει και τι να πράξει; Να φροντίσει η ίδια τον πατέρα της ή να τον κλείσει σε ένα ίδρυμα που φροντίζουν ανθρώπους ανήμπορους που αδυνατούν να φροντίσουν πια τον εαυτό τους;
Ο Πατέρας για τον κινηματογράφο του σήμερα, αποτελεί ένα διαμάντι. Διαμάντι ευαισθησίας, διαμάντι τέχνης. Αξίζει πολλών συγχαρητηρίων για το γεγονός ότι καταφέρνει να αναλύσει τόσο διεξοδικά και με τόσο μεγάλη ευαισθησία, την τρίτη ηλικία και την άνοια. Δικαίως, θεωρήθηκε μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, ξεχωρίζοντας από τη σημερινή ρηχότητα και επιπολαιότητα με τις οποίες αντιμετωπίζεται πλέον, σε μεγάλο βαθμό, η παραγωγή ταινιών.
Η ανθρώπινη μοναξιά, η τρίτη ηλικία, η συνειδητοποίηση και αποδοχή του θανάτου, όλα αυτά είναι θέματα που «τρυπάνε» το βάθος της ίδιας της Ύπαρξής μας και μας καλούν να σταματήσουμε για λίγο την υλική/κοσμική ζωή και να αντιληφθούμε για ποιο λόγο είμαστε ζωντανοί. Για ποιο λόγο ζούμε και υπάρχουμε, τι υπάρχει πίσω από την επιφάνεια που δε βλέπουμε.
Ο Πατέρας είναι αριστούργημα που ενδέχεται να σου «τσαλακώσει» την καρδιά, αλλά να σε καταστήσει ταυτόχρονα πιο ανθρώπινο και φιλοσοφημένο άνθρωπο, από το βαθμό που ήσουν πριν δεις την ταινία.
Add Comment