10 θεατρικά έργα που κάθε νέος θεατρόφιλος πρέπει να δει

Εάν δεν έχετε δει ζωντανή θεατρική παράσταση από το γυμνάσιο, ίσως αναρωτιέστε από πού να ξεκινήσετε. Ποια έργα είναι απαραίτητα για μια ολοκληρωμένη εμπειρία θεάτρου; Πολλά από τα θεατρικά έργα έχουν γοητεύσει κριτές και κοινό για χρόνια (ή αιώνες) και αναπαράγονται συνεχώς σε μεγάλες και μικρές σκηνές σήμερα. Εξερευνήστε παρακάτω μια εισαγωγή στο θέατρο που καλύπτει τα πάντα, από μια δημοφιλή παράσταση του Σαίξπηρ και μερικές γελοίες σκηνές – γελοιογραφίες, έως κλασικά έργα που προκαλούν σκέψη, όπως το “Death of a Salesman”. Αυτά τα δέκα θεατρικά έργα είναι απαραίτητα για τον νεοεισερχόμενο στον κόσμο του θεάτρου.

1 «Όνειρο καλοκαιρινής νυχτός» του Γουίλιαμ Σαίξπηρ

Καμία τέτοια λίστα δεν θα ήταν πλήρης χωρίς τουλάχιστον ένα σαιξπηρικό έργο. Σίγουρα, ο «Άμλετ» είναι πιο βαθύς και ο «Μάκβεθ» πιο έντονος, αλλά το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» είναι η τέλεια εισαγωγή για τους νέους στον κόσμο του Σαίξπηρ. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι τα λόγια του Σαίξπηρ είναι πολύ “δύσκολα” για έναν νεοφερμένο στον χώρο του θεάτρου. Ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνετε τον ελισαβετιανό διάλογο, το “Όνειρο καλοκαιρινής νυχτός” παραμένει ένα θαυμάσιο θέαμα. Αυτό το παιχνίδι φαντασίας με νεράιδες και αναμειγμένους εραστές μεταφέρει μια διασκεδαστική και ιδιαίτερα ευκολονόητη ιστορία. Τα σκηνικά και τα κοστούμια τείνουν να είναι τα πιο ευφάνταστα από τις παραγωγές του Bard.

2 “Death of a Salesman” του Άρθουρ Μίλερ

Το έργο του Άρθουρ Μίλερ είναι μια ζωτική προσθήκη στο αμερικανικό θέατρο. Αξίζει να το δείτε μόνο και μόνο για να δείτε έναν ηθοποιό να αναλαμβάνει έναν από τους πιο απαιτητικούς χαρακτήρες στην ιστορία της σκηνής: τον Willy Loman. Ως καταδικασμένος πρωταγωνιστής του έργου, ο Λόμαν είναι αξιολύπητος, αλλά σαγηνευτικός. Για μερικούς, αυτό το έργο είναι λίγο υπερτιμημένο και βαρύγδουπο. Κάποιοι μπορεί ακόμη και να αισθάνονται, ότι τα μηνύματα που παραδίδονται στην τελευταία παράσταση του έργου, είναι λίγο πολύ κραυγαλέα. Ωστόσο, ως κοινό, δεν μπορούμε να κοιτάξουμε μακριά από αυτήν την αγωνιώδη, απελπισμένη ψυχή. Και δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε πόσο μοιάζει με τον εαυτό μας.

3 “The Importance of Being Earnest” του Oscar Wilde

Μια εντυπωσιακή αντίθεση με τη βαρύτητα του σύγχρονου δράματος, αυτό το πνευματώδες έργο του Όσκαρ Ουάιλντ έχει ευχαριστήσει το κοινό για πάνω από έναν αιώνα. Θεατρικοί συγγραφείς όπως ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω θεώρησαν, ότι το έργο του Γουάιλντ παρουσίαζε λογοτεχνική ιδιοφυία, αλλά δεν είχε κοινωνική αξία. Ωστόσο, αν κάποιος εκτιμά τη σάτιρα, το “The Importance of Being Earnest” είναι μια απολαυστική φάρσα, που κάνει πλάκα με την κοινωνία της ανώτερης τάξης της Βικτωριανής Αγγλίας.

4 «Αντιγόνη» του Σοφοκλή

Πρέπει οπωσδήποτε να δείτε τουλάχιστον μία ελληνική τραγωδία, πριν πεθάνετε. Κάνει τη ζωή σας να φαίνεται πολύ πιο χαρούμενη. Το πιο δημοφιλές και συγκλονιστικό έργο του Σοφοκλή είναι ο «Οιδίποδας». Ξέρετε, εκείνο όπου ο βασιλιάς Οιδίποδας σκοτώνει εν αγνοία του τον πατέρα του και παντρεύεται τη μητέρα του. Στην τραγωδία αυτή, ο πρωταγωνιστής τιμωρείται από τους θεούς για ένα ακούσιο σφάλμα. Η «Αντιγόνη», από την άλλη πλευρά, αφορά περισσότερο τις δικές μας επιλογές και τις συνέπειές τους, και όχι τόσο την οργή των μυθολογικών δυνάμεων. Επίσης, σε αντίθεση με πολλά ελληνικά έργα, η κεντρική φιγούρα είναι μια ισχυρή, προκλητική γυναίκα.

5 “A Raisin in the Sun” της Lorraine Hansberry

Η ζωή της Lorraine Hansberry ήταν δυστυχώς σύντομη, καθώς απεβίωσε στα μέσα της δεκαετίας του ’30. Αλλά κατά τη διάρκεια της καριέρας της ως θεατρικός συγγραφέας, έφτιαξε ένα αμερικανικό κλασικό έργο, το “A Raisin in the Sun”. Αυτό το ισχυρό οικογενειακό δράμα είναι γεμάτο με πλούσια ανεπτυγμένους χαρακτήρες που σε κάνουν να γελάς τη μια στιγμή, μετά να λαχανιάζεις ή να ανατριχιάζεις την επόμενη. Όταν συγκεντρωθεί το σωστό καστ (όπως έγινε με το αρχικό καστ του Μπρόντγουεϊ το 1959), το κοινό μπορεί να περιμένει μια συναρπαστική βραδιά λαμπρής υποκριτικής και ωμού, εύγλωττου διαλόγου.

6 “A Doll’s House” του Henrik Ibsen

Το «Σπίτι της κούκλας» παραμένει το πιο συχνά μελετημένο έργο του Χένρικ Ίψεν και όχι χωρίς καλό λόγο. Παρόλο που το έργο γράφτηκε πριν από έναν αιώνα, οι χαρακτήρες εξακολουθούν να είναι συναρπαστικοί, η πλοκή εξακολουθεί να έχει γρήγορο ρυθμό και τα θέματα είναι ακόμη επίκαιρα.

7 “Η πόλη μας” του Thorton Wilder

Η εξέταση του Thorton Wilder για τη ζωή και τον θάνατο στο φανταστικό χωριό Grover’s Corner καταλήγει στις απαρχές του θεάτρου. Δεν υπάρχουν σύνολα και backdrops, μόνο μερικά props (βοηθητικά αντικείμενα που είναι απαραίτητα για τη σκηνοθεσία και την πλοκή), και αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πολύ μικρή ανάπτυξη πλοκής. Ο Stage Manager χρησιμεύει ως αφηγητής. Ελέγχει την εξέλιξη των σκηνών. Ωστόσο, με όλη την απλότητα και τη γοητεία των μικρών πόλεων, η τελική πράξη είναι μια από τις πιο στοιχειωδώς φιλοσοφικές στιγμές που έχει προσφέρει το αμερικανικό θέατρο.

8 “Noises Off” του Michael Frayn

Αυτή η κωμωδία για ηθοποιούς δεύτερης κατηγορίας σε μια δυσλειτουργική σκηνική παράσταση είναι υπέροχα ανόητη. Θα γελάσετε σίγουρα πολύ δυνατά βλέποντας το “Noises Off” για πρώτη φορά. Όχι μόνο προκαλεί εκρήξεις ιλαρότητας, το έργο παρέχει και μια ιδέα για τον παρασκηνιακό κόσμο των τρελών σκηνοθετών και των στρεσαρισμένων του σκηνικού.

9 «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ

Ορισμένα θεατρικά έργα πρέπει να προκαλούν σύγχυση. Αυτή η ιστορία της φαινομενικά άσκοπης αναμονής είναι κάτι, που κάθε θεατής πρέπει να βιώσει τουλάχιστον μία φορά. Υψηλά επαινεμένη από κριτικούς και μελετητές, η παράλογη τραγικομανία του Σάμιουελ Μπέκετ πιθανότατα θα σας αφήσει να ξύνετε το κεφάλι σας σε αμηχανία. Αλλά αυτό είναι ακριβώς το ζητούμενο! Δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία ιστορία (με εξαίρεση δύο άντρες που περιμένουν κάποιον που δεν φτάνει ποτέ). Ο διάλογος είναι ασαφής. Οι χαρακτήρες είναι υποανάπτυκτοι. Ωστόσο, ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης μπορεί να πάρει αυτή την αραιή παράσταση και να γεμίσει τη σκηνή με συμβολισμούς, χάος και νόημα. Πολύ συχνά, ο ενθουσιασμός δεν βρίσκεται τόσο πολύ στο σενάριο. Αντικατοπτρίζει τον τρόπο με τον οποίο το καστ ερμηνεύει τα λόγια του Μπέκετ.

10 «Ο Θαυματουργός» του Γουίλιαμ Γκίμπσον

Άλλοι θεατρικοί συγγραφείς, όπως ο Tennessee Williams και ο Eugene O’Neil, μπορεί να δημιούργησαν περισσότερο διεγερτικό υλικό από το βιογραφικό έργο του William Gibson με την Hellen Keller και την εκπαιδευτή της Anne Sullivan. Ωστόσο, λίγα θεατρικά έργα περιέχουν τέτοια ωμή, εγκάρδια ένταση. Με το σωστό καστ, οι δύο κύριοι ρόλοι δημιουργούν εμπνευσμένες παραστάσεις: ένα κοριτσάκι παλεύει να μείνει στο σιωπηλό σκοτάδι, ενώ μια αγαπημένη δασκάλα της δείχνει την έννοια της γλώσσας και της αγάπης.