Η ιστορία του χορού Hula της Χαβάη εδραιώνεται στην ιστορία της αποικιοκρατίας και της διατήρησης της κουλτούρας της Χαβάης. Ο χορός είναι σχεδόν συνώνυμος με τα ίδια τα νησιά. Αρχικά, ο χορός Hula αναπτύχθηκε ως μέρος των θρησκευτικών παραδόσεων των νησιών του Ειρηνικού και κατά κάποιον τρόπο συνδέεται ιστορικά με τον ασιατικό χορό. Το πλήρες όνομα της παραδοσιακής μορφής ήταν Hula Kahiko και χρησιμοποιήθηκε για να τιμήσει και να ψυχαγωγήσει τους αρχηγούς, ειδικά όταν ταξίδευαν από τόπο σε τόπο. Ο χορός είχε πολλές κινήσεις και έννοιες, που κυμαίνονταν από τα στοιχεία της φύσης μέχρι πράγματα τόσο συγκεκριμένα, όπως το να επαινούν τη γονιμότητα του αρχηγού τους. Τα διαφορετικά βήματα του χορού χούλα έχουν διαφορετικές σημασίες, αν και έχουν χαθεί με το πέρασμα των χρόνων.
Ο χορός της χούλα ήταν παραδοσιακά πολύ σοβαρή υπόθεση. Μάλιστα, αν γίνονταν λάθη σε αυτές τις πολύ σοβαρές τελετουργικές παραστάσεις, όχι μόνο αναιρούσαν τα θετικά που γιορτάζονταν, αλλά και η κακή εκτέλεση αυτών των χορών θεωρείτο οιωνός κακής τύχης! Για να μάθουν σωστά τα βήματα, στην πραγματικότητα, οι χορευτές που μόλις άρχιζαν να μαθαίνουν τους χορούς, έπρεπε να τεθούν υπό την προστασία της θεάς Λάκα, για να προστατευτούν από τις συνέπειες των αστοχιών τους. Να σημειωθεί ότι διδάσκονταν από τον kumu hula, που κυριολεκτικά σημαίνει πηγή γνώσης.
Κοστούμια της Hula
Η λαϊκή ποπ κουλτούρα θέλει τις χορεύτριες χούλα να φορούν σουτιέν από καρύδα και φούστες με γρασίδι, συνήθεια που μεταδόθηκε από τους πρώτους δυτικούς ταξιδιώτες στη Χαβάη. Στην πραγματικότητα, οι γυναίκες ήταν topless, επειδή το γυναικείο στήθος δεν θεωρούνταν κάτι για το οποίο έπρεπε να ντρέπονται. Γι’ αυτό και δεν το κάλυπταν. Οι γυναίκες χορεύτριες χούλα φορούσαν ένα είδος φούστας, που ονομαζόταν pāʻū, και δεν ήταν φτιαγμένο από γρασίδι. Μερικές φορές φορούσαν πολλά μέτρα από το υλικό, που ονομάζεται τάπα, μαζί με πολλά περιδέραια, βραχιόλια και αξεσουάρ για τα μαλλιά φτιαγμένα από λουλούδια. Οι άντρες χορευτές (ο χορός εκτελούνταν συνήθως και από τα δύο φύλα) φορούσαν εσώρουχα και ίδια είδη κοσμημάτων και αξεσουάρ με τις γυναίκες ομολόγους τους.
Θρησκευτική δυσαρέσκεια
Το 1820, όταν Αμερικανοί Προτεστάντες ιεραπόστολοι είδαν τον χορό, διαπίστωσαν ότι τα κοστούμια και οι κινήσεις τους προκαλούσαν σεξουαλικά συναισθήματα παρά την επιδιωκόμενη ιερή και αθώα φύση των χορών. Καθώς προσηλύτιζαν τους βασιλείς της Χαβάης, προέτρεψαν τους ηγεμόνες να απαγορεύσουν τον χορό. Ενώ αποφεύχθηκε δημόσια για ένα διάστημα, ιδιωτικά παρέμεινε ένα ουσιαστικό μέρος του πολιτισμού. Ο βασιλιάς David Kalakaua και η πριγκίπισσα Ruth Keelikolani συνέβαλαν καθοριστικά στην αναβίωση της τέχνης και στην ενθάρρυνση των συμπατριωτών τους (αυτό συνέβη πριν από την προσάρτηση της Χαβάης από τις ΗΠΑ) να διατηρήσουν τις παραδόσεις.
Σύγχρονη ιστορία του χορού Hula της Χαβάης
Μια νέα μορφή προέκυψε από αυτή τη νουθεσία από τους βασιλείς, γνωστή ως hula ku’i («παλιό και νέο»). Ορισμένες από τις ιερές πτυχές αφαιρέθηκαν από τον χορό, αλλά μερικά παραδοσιακά όργανα χρησιμοποιήθηκαν, πριν από την εισροή δυτικών έγχορδων οργάνων. Ενώ αυτοί οι χοροί ήταν ιεροί, υπήρχε μια άλλη μορφή χούλα γνωστή ως hula ‘auana, που ήταν περισσότερο μια μορφή ψυχαγωγίας. Στις αρχές του 1900 το τουριστικό εμπόριο άρχισε να απογειώνεται, ειδικά όταν ο χορός εμφανίστηκε στις ταινίες του Χόλιγουντ. Ενώ πολλοί χορευτές χούλα εκμεταλλεύτηκαν τις δημοφιλείς ψυχαγωγικές πτυχές του χορού, η παραδοσιακή μορφή παραμένει, επίσης, ζωντανή. Φεστιβάλ, όπως το Merrie Monarch Festival, γιορτάζουν όλες τις τέχνες της χούλα, της μουσικής και της κίνησης, και τα κοστούμια κυμαίνονται από τα απλά παραδοσιακά έως εκλεκτά επίσημα ρούχα. Ανεξάρτητα από τη μορφή, η χούλα είναι στη ρίζα της ένας χορός, που πάντα προορίζεται να τον απολαύσει ο χορευτής και το κοινό.
Add Comment