Μπαλέτο: Τα 10 βασικά στυλ και τεχνικές

Το μπαλέτο είναι ένα είδος χορού υψηλής τεχνικής που είναι γνωστό για αυτούς που χορεύουν στα δάχτυλα των ποδιών τους με συνοδεία κλασικής μουσικής. Το μπαλέτο έχει εξελιχθεί από την αρχική του δημιουργία κατά τη διάρκεια της Ιταλικής Αναγέννησης και εξέλιξης στη γαλλική αυλή υπό τον Λουδοβίκο 14ο. Σήμερα, υπάρχουν πολλά στυλ χορού μπαλέτου και τεχνικές εκμάθησης. Ωστόσο, ορισμένα γνωστά μπαλέτα είναι κλασικά μπαλέτα, όπως ο Καρυοθραύστης και η Λίμνη των Κύκνων.

Ενώ ορισμένα μπαλέτα αντλούν από παραμύθια – χάρη στην επιρροή της ρομαντικής εποχής – τα σύγχρονα μπαλέτα δεν βασίζονται σε σαφείς αφηγηματικές πλοκές. Ομοίως, οι παραγωγές ποικίλλουν από πλούσιες και περίτεχνες, έως απλοϊκές και μινιμαλιστικές. Αλλά ανεξάρτητα από το είδος του μπαλέτου που βλέπετε, όλες οι εκπαιδευμένες μπαλαρίνες μαθαίνουν τα ίδια θεμελιώδη στοιχεία.

4 Τύποι Μπαλέτου

Υπάρχουν τέσσερα διαφορετικά στυλ μπαλέτου που έχουν διαμορφώσει την τροχιά και την εξέλιξη αυτής της μορφής τέχνης από τις απαρχές της στην Ιταλία και τη Γαλλία:

Κλασικό μπαλέτο: Μια παραδοσιακή μορφή μπαλέτου, το κλασικό μπαλέτο διαθέτει μια πλήρη ορχήστρα και αφηγήσεις που βασίζονται στην ιστορία. Οι κινήσεις του κλασικού μπαλέτου τονίζουν συχνά την έλλειψη βαρύτητας και τις γραμμές επέκτασης των μπαλαρινών. Τα σκηνικά συμπληρώνουν την αφήγηση της παράστασης και οι χορευτές φορούν περίτεχνα κοστούμια. Το Αμερικανικό Θέατρο Μπαλέτου είναι ένα παράδειγμα κλασικού μπαλέτου και η Ωραία Κοιμωμένη και η Λίμνη των Κύκνων είναι παραδείγματα κλασικών έργων.

Ρομαντικό μπαλέτο: Αναπτύχθηκε κατά τον δέκατο ένατο αιώνα και άντλησε έμπνευση από την ρομαντική εποχή. Πολλές αναγνωρίσιμες πτυχές του μπαλέτου, όπως το pointe work και τα tutus, προέκυψαν κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής. Το ρομαντικό μπαλέτο έδωσε έμφαση στο συναίσθημα, τον λυρισμό και το δράμα στις αφηγήσεις του. Αυτό το στυλ μπαλέτου οδήγησε σε περισσότερες γυναίκες χορεύτριες. Το La Sylphide ανήκει στην κατηγορία ρομαντικού μπαλέτου.

Νεοκλασικό μπαλέτο: Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1920, αυτό το στυλ έφερε αφηρημένες ιδέες στο μπαλέτο ως αντίδραση στον ρομαντισμό. Απογύμνωσε τα περίτεχνα διακοσμητικά σκηνικά και την υπερ-δραματοποιημένη απόδοση. Ο καθηγητής μπαλέτου George Balanchine επηρέασε το στυλ.

Σύγχρονο μπαλέτο: Αυτό το στυλ συνδυάζει στοιχεία κλασικού μπαλέτου και μοντέρνου χορού, με κάποια υποκριτική και μίμηση. Το μοντέρνο μπαλέτο χρησιμοποιεί επίσης τυπική δουλειά με pointe (αν και μερικές φορές εκτελείται και χωρίς καθόλου παπούτσια), ενώ επιτρέπει περισσότερη κίνηση στο πάνω μέρος του σώματος.

6 Μέθοδοι Τεχνικής Εκπαίδευσης στο Μπαλέτο

Μετά τη δημιουργία του μπαλέτου στη γαλλική αυλή υπό τον Λουδοβίκο XIV, η φόρμα ανέπτυξε ξεχωριστές μεθόδους εκπαίδευσης που διαφέρουν ανάλογα με τη χώρα και την εταιρεία μπαλέτου.

Μέθοδος Vaganova: Η Ρωσίδα χορεύτρια Agrippina Vaganova δημιούργησε αυτή την τεχνική μπαλέτου τον εικοστό αιώνα. Αυτή η μέθοδος δίνει έμφαση στην ευελιξία, τη δύναμη και την αντοχή. Δίνει επίσης την ίδια σημασία στα χέρια και τα πόδια στις παραστάσεις. Περιλαμβάνει στοιχεία του ρωσικού μπαλέτου, το τεχνικά εστιασμένο γαλλικό στυλ, τον αθλητικό χαρακτήρα των Ιταλών χορευτών και επιρροές από τον ρομαντισμό.

Γαλλική τεχνική: Το γαλλικό μπαλέτο αναπτύχθηκε με την επιρροή των Pierre Beauchamp, King, Molière, Jean-Baptiste και Louis XIV, οι οποίοι ίδρυσαν την Académie Royale de Danse (γνωστό τώρα ως το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού). Ο Beauchamp δημιούργησε τις πέντε βασικές θέσεις ποδιών που χρησιμοποιούν όλα τα στυλ μπαλέτου. Αναδεικνύει τη ρευστότητα, τις κομψές και καθαρές γραμμές, την τεχνική ακρίβεια και τη γρήγορη κίνηση στα πόδια.

Μέθοδος Cecchetti: Ονομάστηκε έτσι από τον Ιταλό Enrico Cecchetti και ξεκίνησε στις αρχές του εικοστού αιώνα. Η χορογραφία επικεντρώνεται σε όλα τα μέρη του σώματος, που λειτουργούν και κινούνται μαζί για να δημιουργήσουν όμορφες γραμμές.

Μέθοδος Royal Academy of Dance (RAD): Tamara Karsavina, Adeline Genée, Edouard Espinosa, Phillip J.S. Ο Richardson, Lucia Cormani και η Phyllis Bedells βοήθησαν στην ίδρυση της Βασιλικής Ακαδημίας Χορού, μιας αγγλικής σχολής μπαλέτου, το 1920. Συνδυάζοντας δανέζικες, ρωσικές, γαλλικές και ιταλικές μεθόδους, αυτή η αγγλική μέθοδος προωθεί το κλασικό μπαλέτο. Διδάσκεται με σχολαστικό, αργό ρυθμό, δίνει έμφαση στην τελειότητα και την ισορροπία. Αναδεικνύει επίσης την ελεύθερη κίνηση.

Μέθοδος Balanchine: Εξελίχθηκε από το νεοκλασικό στυλ. Η μέθοδος του George Balanchine επικεντρώνεται στις κινήσεις και όχι στην πλοκή της ιστορίας. Οι χορευτές συχνά έχουν λυγισμένα χέρια και θέσεις εκτός ισορροπίας. Η μέθοδος διαθέτει βαθιές πτυχές, εξαιρετική ταχύτητα, αθλητική ποιότητα χορού και πιρουέτα en dehors από ένα lunge στην τέταρτη θέση (με ίσιο πίσω πόδι).

Μέθοδος Bournonville: Μια δανέζικη μέθοδος μπαλέτου που δημιουργήθηκε από τον August Bournonville. Το στυλ αναδεικνύει τις πιρουέτες από χαμηλή θέση ανάπτυξης και όμορφο πέταγμα στον αέρα.

Βασικό λεξιλόγιο μπαλέτου

Υπάρχει μια μακρά λίστα ορολογίας που σχετίζεται με την παράσταση μπαλέτου, αλλά υπάρχουν και μερικά θεμελιώδη στοιχεία:

• Arabesque: Όταν το ένα πόδι στηρίζει το σώμα, ενώ το άλλο πόδι εκτείνεται οριζόντια και πίσω.
  Ballon: Η μπαλαρίνα μοιάζει να μην έχει βαρύτητα και να επιπλέει στον αέρα κατά τα άλματα. Έπειτα προσγειώνεται απαλά, με το συνολικό αποτέλεσμα να φαίνεται αβίαστο.
• Developpé: Σημαίνει «να αναπτυχθώ». Μετακινώντας το ένα πόδι μέχρι το γόνατο του όρθιου ποδιού και επεκτείνοντάς το αργά στον αέρα, κρατώντας τους γοφούς σύμφωνα με την κατεύθυνση που βλέπει ο χορευτής.
• En bas: Μετάφραση σε “χαμηλά”, en bas είναι όταν ο χορευτής τοποθετεί τα χέρια του σε χαμηλή θέση.
• Ėpaulement: Όταν οι χορευτές μπαλέτου στέκονται σχηματίζοντας γωνία με το κοινό. Μεταφράζεται ως «ώμος», αναφερόμενο στη θέση των ώμων στο κάτω μισό του σώματος.
• Πέντε θέσεις των ποδιών: Πέντε θέσεις, ξεκινώντας από το turnout, που λειτουργούν ως θεμέλιο για την τεχνική μπαλέτου. Υπάρχουν επίσης πέντε θέσεις μπαλέτου για τα χέρια.
• Δουλειά στο πάτωμα: Ασκήσεις προθέρμανσης που θα κάνει ένας χορευτής μπαλέτου στην αρχή ενός μαθήματος ή μιας παράστασης, συχνά κατά μήκος μιας μπάρας.
• Into seconde: Συνήθως μια τεχνική κλασικού στυλ, αναφέρεται στο ότι τα πόδια βρίσκονται στη δεύτερη θέση, με το ένα πόδι να βγαίνει στο πλάι.
• Πιρουέτες: Οι περιστροφές των χορευτών που κάνουν, όταν γυρίζουν το ένα τους πόδι, ενώ το άλλο είναι έξω από το έδαφος και είναι σε συγκεκριμένη θέση.
• Plié: Όταν οι χορευτές του μπαλέτου λυγίζουν τα γόνατά τους και τα ισιώνουν ξανά, με τις φτέρνες τους σταθερές στο έδαφος και τα πόδια προς τα έξω.
• Δουλειά Pointe: Όταν ένας χορευτής μπαλέτου (που φοράει παπούτσια pointe) τοποθετεί όλο το βάρος του στις άκρες των πλήρως εκτεταμένων ποδιών τους.
• Port de bras: Μεταφράζεται σε «κίνηση των βραχιόνων» και αναφέρεται στο πώς οι χορευτές κινούν τα χέρια τους μεταξύ των θέσεων.
• Turnout: Η πρώτη από τις πέντε θέσεις, στις οποίες τα πόδια είναι κολλημένα μεταξύ τους και βλέπουν προς τα πλάγια,