«Δε θέλω να μου λείπεις.
Γιατί;
Γιατί δεν μπορώ να σε έχω».
Ένα λαϊκός μύθος λέει πως ο Θεός Έρωτας πάτησε κάποτε κατά λάθος ένα αγκάθι. Ουρλιάζοντας από τον πόνο, απέδιδε άσχημους χαρακτηρισμούς στο αγκάθι που έγινε η αιτία να ματώσουν τα πόδια του. Ώσπου ξαφνικά, εκείνο γυρίζει και του λέει: «τότε, πόσο πόνο λες να αισθάνονται όσοι τρυπάς εσύ με τα δικά σου αγκάθια, Έρωτα;»
Πάντοτε, οι ταινίες με μεγάλους ή ανεκπλήρωτους έρωτες, πρωταγωνιστούσαν στη μεγάλη οθόνη και άφηναν εποχή. Από το Όσα Παίρνει ο Άνεμος και η Καζαμπλάνκα, μέχρι τον Τιτανικό και το Love Story, εκατομμύρια ευαίσθητες καρδιές είδαν στο πρόσωπο των πρωταγωνιστών τη δική τους λαχτάρα για το βίωμα του απόλυτου έρωτα. Μέσα από την παρακολούθηση μίας ταινίας, έζησαν –έστω και με αυτό τον τρόπο- μία ρομαντική ιστορία που άλλοτε τελείωνε όμορφα. Και άλλοτε, όχι και τόσο…
Μέσα από μία ταινία έβλεπαν τα δικά τους παιδέματα, τα δικά τους βάσανα, τα δικά τους όνειρα που τα έθαψαν σε ένα συρταράκι της ψυχής τους, πείθοντας τον εαυτό τους πως είναι ευτυχισμένοι επειδή ακολούθησαν μία συνηθισμένη ζωή.
Ο Έρωτας, είχε γράψει κάποτε ο Καραγάτσης, αποτελεί χρέος σου απέναντι στην ίδια τη ζωή. Τι συμβαίνει όμως, όταν ο ίδιος ο έρωτας που νοιώθεις, σε καλεί να παραιτηθείς από κάθε κοινωνική σύμβαση και υποχρέωση; Θα μπορούσες να αφήσεις την οικογένειά σου και αυτά που έχει ήδη δημιουργήσει για να ζήσεις το απόλυτο που σε καλεί; Αν η γυναίκα δεν είναι ελεύθερη και έχει ήδη οικογένεια, ο απόλυτος έρωτας που της χτυπάει την πόρτα, πόσο θα ευδοκιμήσει;
Γιατί, υπάρχει και ένας έρωτας που δεν ολοκληρώνεται ποτέ και μένει πάντα μέσα σου. Και αυτός είναι ο ανεκπλήρωτος..
Νομίζω πως οι «Γέφυρες του Μάντισον», είναι μία ταινία που διαπραγματεύεται αυτό το τόσο δύσκολο θέμα. Τη μάχη ανάμεσα στο κοινωνικό πρέπει και την αποτίναξη από τα κοινωνικά δεσμά που μας εμποδίζουν να βιώσουμε τον απόλυτο έρωτα. Μέσα από τα μάτια μίας γυναίκας που αφήνει ένα γράμμα στα παιδιά της, έχοντας φύγει πια από τη ζωή, και εξομολογείται εκείνη τη γλυκιά αμαρτία που αποτελεί και την πιο γλυκόπικρη ιστορία της ζωής της.
Μέσα από το βίωμα της απόλυτης ευτυχίας μέχρι τον συμβιβασμό για τη διατήρηση της οικογένειας, η ταινία μας περιγράφει τη ζωή μίας μεσήλικης γυναίκας, η οποία ζει μία συμβατική ζωή. Έχει παντρευτεί, έχει αποκτήσει παιδιά, ξυπνάει κάθε πρωί για να καθαρίσει το σπίτι και να μαγειρέψει, όλα αυτά που κάνει κάθε γυναίκα που έχει αφοσιωθεί στην οικογενειακή ζωή.
Η Φραντζέσκα (την υποδύεται εξαιρετικά η Meryl Streep), συμβολίζει πολλές γυναίκες. Εκείνες που έθαψαν μέσα τους τον έρωτα και τη γυναικεία τους πλευρά και αφοσιώθηκαν στη φροντίδα των παιδιών τους. Εκείνες που δεν έζησαν το μεγάλο πάθος, αλλά έμαθαν να συμβιβάζονται με τα κοινωνικά πρέπει και τις συμβάσεις, που τους υπαγορεύουν να μένουν σε έναν γάμο και να τον βάζουν πάνω από οτιδήποτε άλλο. Εκείνες τις υπάρξεις που σιώπησαν και υπέμειναν κάθε παράπονο, κάθε ανεκπλήρωτο όνειρο, κάθε δυσαρέσκεια, κάθε κηλίδα για τη διατήρηση της οικογενειακής γαλήνης. Εκείνες που πίστεψαν πως «έκλεισαν σα γυναίκες» και άφησαν πίσω τους κάθε ελπίδα για βίωμα ενός μεγάλου, δυνατού έρωτα που θα συνταράξει το είναι τους ξανά.
Η Φραντζέσκα είναι μία τέτοια γυναίκα. Μέχρι που στην περιοχή της και στη φάρμα που διαμένει, θα έρθει ένας φωτογράφος, ο Ρόμπερτ (Κλιντ Ίστγουντ). Φωτογραφίζει τοπία για το National Geographic και θέλει να βγάλει φωτογραφίες και με τις γέφυρες του Μάντισον.
Και εδώ, ξεκινάει ο έρωτας ο απόλυτος, ο γλυκόπικρος, εκείνος που εξάπτει το πνεύμα και αναστατώνει το σώμα. Εκείνος που δεν υπακούει σε «πρέπει» και ξεσηκώνει όλες τις αισθήσεις.
Η Φραντζέσκα θα ζήσει τέσσερις ανεπανάληπτες ημέρες που θα χαραχθούν βαθιά σε κάθε μέρος του κορμιού και της ψυχής της. Θα αισθανθεί για πρώτη φορά τι σημαίνει έρωτας, θα αφεθεί σε ένα πρωτόγνωρο για αυτή συναίσθημα. Όταν όμως έρθει η ώρα της επιλογής, τι θα κάνει; Πού θα καταφέρει να γύρει η ψυχή και η καρδιά της;
Θα μπορέσει να νικήσει, να αναγκάσει το πάθος του έρωτα που προσπαθεί να σβήσει κάθε ρανίδα λογικής και να την πείσει να παρατήσει τα πάντα;
‘Η θα θυσιάσει τον έρωτα για μία συμβατική ζωή, για να μην πληγωθούν τα παιδιά της και ο σύζυγός της από μία εγκατάλειψη που θα συνοδευτεί και από κοινωνική απόρριψη και κατάκριση σε μία τόσο μικρή κοινωνία;
Οι «Γέφυρες του Μάντισον» είναι μία ταινία που αναπολεί ανάμεσα σε μία ζωή που η πρωταγωνίστρια δεν έζησε και στην ηθική της υποχρέωση να παραμείνει πιστή στην οικογένεια. Είναι το παράπονο μίας γυναίκας που η σάρκα και η ψυχή της ποθεί να ζήσει τον απόλυτο έρωτα και έρχεται σε αντίθεση με τη μητρική πλευρά που φωνάζει μέσα της πως τον εαυτό μας, όσες είναι μητέρες, πρέπει να τον βάζουν δεύτερο πάντοτε για το καλό των παιδιών τους. Είναι μία άνιση μάχη ανάμεσα στο «πρέπει» και το «θέλω», ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα.
Μέσα από τις θανατηφόρες ματιές των δύο μεγάλων ηθοποιών, αποτυπώνεται γλαφυρά η αδημονία του ερωτικού συναισθήματος, η μεταρσίωση που αυτό γεννάει σε ολόκληρη την οντότητα του ανθρώπου και έρχεται σε αντίθεση με νόρμες, κοινωνικές συμβάσεις, πρέπει, συμβιβασμούς.
Είναι μία ζωή που βιώνεται και κραυγάζει για μία κρυφή ζωή που παλεύει να ανασάνει και να ζήσει και αυτή..
Για αυτό οι Γέφυρες του Μάντισον, για όσους αγαπάνε τις ρομαντικές ταινίες και τους μεγάλους έρωτες, θα κατέχει περίοπτη θέση.
Add Comment