Η ιστορία της μίνι φούστας- Από κίνηση ανεξαρτησίας των γυναικών έγινε το απόλυτο σύμβολο θηλυκότητας

Παρά το γεγονός ότι πρόσφατα γιόρτασε τα πενήντα της χρόνια, η μίνι φούστα κατάφερε να διατηρήσει ανέπαφη την εικόνα της διαχρονικής φρεσκάδας και καινοτομίας. Η ιστορία αυτού του ενδύματος δείχνει ποιος ήταν ο δρόμος της χειραφέτησης των γυναικών, αλλά και πώς έχουν αλλάξει οι κοινωνικές αξίες και η αισθητική κατά τη διάρκεια της ιστορίας.

Η έντονη επιθυμία για αλλαγή, η διεκδίκηση δικαιωμάτων και η ανάγκη για πρακτικά και οικονομικά ρούχα έκαναν αυτό το ρούχο να γίνει το πιο συζητημένο και αντιπροσωπευτικό της δεκαετίας του 1900, εποχή στην οποία μπορούμε να διαβάσουμε σε κάθε τροποποίηση της μίνι φούστας μια αλλαγή στις αξίες της αισθητικής της κοινωνίας του παρελθόντος. Αυτό το μικρό ένδυμα από πολύ κοντό, αισθησιακό και μοντέρνο ύφασμα ήταν χρήσιμο στην επαναξιολόγηση όλων όσων στα ρούχα είναι σύμβολο της γυναίκας, φέρνοντας μαζί του μια ισχυρή χροιά της κοινωνικής αλλαγής.

Ιστορία της μίνι φούστας

Η εφεύρεση της μίνι φούστας χρονολογείται από το 1963 όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη βιτρίνα του ιστορικού καταστήματος του Λονδίνου “Bazaar” χάρη στη Mary Quant, Βρετανίδα σχεδιάστρια στην οποία αποδίδεται η εφεύρεση της μίνι φούστας και η οποία είχε προβλέψει τη γέννηση του αγγλικού street-style.

Ο σχεδιαστής, μάλιστα, μετά τη διαμάχη με τον ράφτη André Courrèges σχετικά με την εφεύρεση της μίνι φούστας, δήλωσε ότι ήταν ο ίδιος ο δρόμος που εφηύρε αυτό το ρούχο και ότι η τιμή δεν πηγαίνει ούτε σε αυτήν ούτε στον συνάδελφό της. Πολλοί υποστήριξαν ότι στη δεκαετία του 1960 το μέλλον ήταν στο ψαλίδι του André Courragès. Μίνι φούστες, γεωμετρικές γραμμές, κορμάκια, pop art, εντελώς λευκά, βινυλικά και πλαστικά υφάσματα είναι τα πιο χαρακτηριστικά χαρακτηριστικά των καινοτομιών που συναντάμε σήμερα παντού στον κόσμο της μόδας.

Το φαινόμενο “Courrèges “ήταν παντού. Ο ίδιος ο Yves Saint Laurent δήλωσε ότι ήταν το παράδειγμα αυτής της κοτουιέ που τον οδήγησε το 1965 να δημιουργήσει λιγότερο συμβατικά ρούχα · και η ίδιος η Balenciaga, εκείνη τη στιγμή, συντόμευσε επίσης τα μήκη των 10 εκατοστών, επηρεασμένη επίσης από το καινοτόμο ύφος του μαθητή του και από την ασταμάτητη αλλαγή στην τρέχουσα μόδα.

Οι πρώτες μίνι φούστες ήταν πολύχρωμες και γεωμετρικά τετραγωνισμένες, στη συνέχεια με τον καιρό, έγιναν πιο παραβατικές και όλο και πιο κοντές. Το πλεονέκτημα του ράφτη ήταν να σταματήσει να σκέφτεται τις ανάγκες της εργαζόμενης γυναίκας που απαιτούσε άνεση, απλότητα και ελευθερία κινήσεων. Στην πραγματικότητα, αυτές οι νέες φούστες που χαρακτηρίζονται από μια φουτουριστική πτυχή αντανακλούν τέλεια την επιθυμία για αναζήτηση τρόπου ζωής και ντυσίματος που διευκολύνεται μέσω του σχεδιασμού.

Το σύνθημα ήταν να ελαχιστοποιήσετε το ύφασμα για να φτάσετε στο μέγιστο της σαγηνευτικότητας και της άνεσης.

Προσωπικότητες όπως οι Twiggy, Jackie Kennedy και Brigitte Bardot άρχισαν να φορούν αυτό το νέο αντικείμενο σαν να ήταν μια στολή και έγινε το πρόσωπο πίσω από τη δημιουργία του που είδε το τέλος μιας εποχής που χαρακτηρίστηκε από συντηρητισμό και σεξουαλική σεμνότητα.

Στη δεκαετία του ’90, σχεδιαστές όπως οι Dolce & Gabbana ή Prada έχτισαν ολόκληρες συλλογές σε αυτό το κομμάτι, επιβεβαιώνοντας τη σημασία του και κάνοντας τη μίνι φούστα να γίνει ένα εικονίδιο εκείνης της εποχής.

Ωστόσο, δεν ήταν όλοι ενθουσιασμένοι με αυτό το νέο και αμφιλεγόμενο ρούχο που χαρακτηρίζεται από έναν ορθολογισμό. Για τους κριτικούς, στην πραγματικότητα, η φούστα ήταν το σύμβολο της ομολογίας της γυναίκας-αντικειμένου και όχι ένα επίτευγμα που χαρακτηρίστηκε από χειραφέτηση. Η ίδια η Coco Chanel περιέγραψε τη μίνι φούστα ως “απλά απαίσια“.

Σίγουρα δεν είναι μια καινοτομία ότι το παρελθόν επιστρέφει συνεχώς στο παρόν: στη μόδα, τα μαθήματα έχουν σχεδόν κυκλικές συχνότητες, ιδίως, η έμπνευση από τη δεκαετία του ’60 για την οποία μιλάμε σήμερα συνδέεται με το συγκλονιστικό ξύπνημα της ανάγκης για ελευθερία ως τρόπο ντυσίματος, χαρακτηριστικό που εμφανίζεται ξανά με περισσότερη αυθάδεια και επιθετικότητα από ποτέ.

Η μίνι φούστα σήμερα έχει μια πολύ διαφορετική αξία από εκείνη του παρελθόντος, όπου αυτό το ρούχο αντιπροσώπευε ένα περιστασιακό μείγμα καταναλωτισμού, αγώνα γενεών και εξέγερσης ενάντια στα ταμπού. Ότι αυτό το ρούχο είναι σε τζιν, δέρμα, σουέτ, σατέν ή δαντέλα, αντιπροσωπεύει μια τάση της μόδας και ένα σύμβολο status που πρέπει να επιδιώκεται πέρα από κάθε κριτική έννοια. Δεν είναι πλέον το ρούχο που είναι σημαντικό αλλά ο τρόπος να το φορέσεις αφού είναι η στάση που δημιουργεί στιλ