Οι καμπύλες και η άνεση μπορεί να είναι η απόλυτη επιδίωξη σήμερα , αλλά αυτό δεν συνέβαινε τον 17ο αιώνα, όταν η Catherine de Medici έφερε τον κορσέ από την Ιταλία στη Γαλλία. Κατασκευασμένοι με υλικά όπως κόκκαλο φάλαινας και μέταλλο, οι κορσέδες περιείχαν και περιόριζαν τα γυναικεία σώματα, διατηρώντας τα στη θέση τους (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Υπέταξαν επίσης τη φύση προς όφελος της τεχνοτροπίας, καθώς μερικές γυναίκες -και άνδρες- προσπαθούσαν να αποκτήσουν τη μέση 18 ιντσών.
Οι γυναίκες δένουν και λύνουν τους κορσέδες τους ανά τους αιώνες, αλλά οι ίδιοι μπορούν να κάνουν περισσότερα από το να δημιουργούν καμπύλες. Το λείο, κυλινδρικό σχήμα του πτερυγίου, για παράδειγμα, επιτυγχανόταν μερικές φορές με τη βοήθεια ενός ελαστικού ρούχου βάσης. Ωστόσο, είναι η κλεψύδρα που αφήνει τη βαθύτερη εντύπωση. Το 1947 ο Christian Dior το επανέφερε, μέσα από έντονα δομημένα ρούχα, με το New Look του. Η σφιγμένη μέση παρέμεινε στη θέση της κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και αναβίωσε τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 από σχεδιαστές όπως ο Azzedine Alaïa και ο Jean Paul Gaultier, ο τελευταίος από τους οποίους δημιούργησε περίφημα τη νοσταλγική εμφάνιση με κωνικό σουτιέν για τη Madonna. Την ίδια στιγμή, ο Christian Lacroix έτρεφε ρομαντικά τον ιστορικό κορσέ και ο Thierry Mugler τον φανταζόταν για techno chicks. Πιο πρόσφατα, οι steampunks αγκάλιασαν την εμφάνιση.
Πάει πολύς καιρός που οι κορσέδες παίζουν έναν ενεργό ρόλο στη μόδα. Σήμερα, όπως σημειώνει ο Bowles, είναι σύμβολα ενδυνάμωσης και όχι περιορισμού και είναι τόσο πιθανό να τα δεις πάνω από ένα μπλουζάκι ή με τζιν.
Οι συζητήσεις σχετικά με το ότι ο κορσές είναι επιβλαβής για την υγεία των γυναικών ήρθαν στο προσκήνιο τον 19ο αιώνα, όταν η δημοτικότητα του κορσέ ήταν στο αποκορύφωμά της. Διαθέσιμοι σε μεγάλη ποικιλία τιμών, κορσέδες φορούσαν γυναίκες της ανώτερης και μεσαίας τάξης και, όλο και περισσότερο, και από γυναίκες της εργατικής τάξης. Μερικοί γιατροί κατηγόρησαν τον κορσέ για αναπνευστικές ασθένειες, παραμόρφωση των πλευρών, βλάβες στα εσωτερικά όργανα, γενετικές ανωμαλίες και αποβολές, ενώ άλλοι ενέκριναν κορσέδες «μέτριας» ή «υγείας» που ήταν λιγότερο άκαμπτοι και βοηθούσαν στην υποστήριξη του σώματος. Οι ιστορικοί οίκοι μόδας Valerie Steele και Colleen Gau υποστήριξαν ότι ενώ οι γυναίκες με κορσέ μπορεί πράγματι να υπέφεραν από μείωση του όγκου των πνευμόνων και αλλαγές στα πρότυπα αναπνοής, αυτό δεν θα οδηγούσε απαραίτητα σε αναπνευστικές ασθένειες. Ωστόσο, μπορεί να προκάλεσε λιποθυμία και μείωσε τη ζωτικότητα. Ο Steele υποστηρίζει επίσης ότι τα παραδείγματα σφιχτού δέσιμου ή η πρακτική στερέωσης κορσέδων για τη δημιουργία της μικρότερης δυνατής μέσης, δεν μπορούν να ληφθούν υπόψη. Τα γράμματα, οι περιγραφές και οι εικόνες που περιγράφουν αυτή την πρακτική μπορεί να αντιπροσώπευαν σεξουαλικές φαντασιώσεις, λέει, παρά περιγραφές αυθεντικών εμπειριών.
Η εφεύρεση του ελαστικού στη δεκαετία του 1920 οδήγησε σε ευέλικτους αθλητικούς κορσέδες, που χρησιμοποιούνται από γυναίκες που προσελκύονται από έναν νέο, δραστήριο τρόπο ζωής. Ωστόσο, διαφημίσεις για κορσέδες και άρθρα σχετικά με τα νεότερα στυλ κορσέ εμφανίζονται στη Vogue στις αρχές του 20ου αιώνα, δείχνοντας ότι οι γυναίκες εξακολουθούσαν να αναζητούν αυτά τα εξωτερικά ρούχα για να διαμορφώνουν και να υποστηρίζουν το σώμα τους μαζί με ζώνες, εσώρουχα συμπίεσης και στηθόδεσμους. Με τη στροφή προς τον αθλητισμό και τον υγιεινό τρόπο ζωής στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, ο κορσές ως εσώρουχο εγκαταλείφθηκε, αλλά η εστίασή του είχε ήδη εσωτερικευτεί. Αντί να βασίζονται σε ένα ρούχο, οι γυναίκες στράφηκαν στη διατροφή, την άσκηση και τις πλαστικές επεμβάσεις για να διαμορφώσουν το σώμα τους και να μικρύνουν τη μέση τους.
Σήμερα, οι πιο αυστηροί κορσέδες εξακολουθούν να φοριούνται από τους λάτρεις και ως μέρος πρακτικών φετιχ, χιαστί και μπουρλέσκ. Και ενώ μπορεί να μην είναι πλέον μέρος της καθημερινής ρουτίνας της μέσης γυναίκας, δεν έχουν εξαφανιστεί ποτέ πραγματικά από τη μόδα.
Add Comment