Marilyn Monroe : Το λευκό φόρεμα που έγραψε ιστορία στον κινηματογράφο!

Μια νύχτα του Μανχάταν το 1954, ένα cocktail φόρεμα σε λευκό ιβουάρ έγραψε κινηματογραφική ιστορία όταν συγκρούστηκε με ένα αεράκι που ανέβαινε. Εκείνη η αξέχαστη στιγμή, από την ιδιότροπη κωμωδία «The Seven Year Itch», είχε να κάνει με το άτομο που φορούσε το φόρεμα.

Στην ταινία του Μπίλι Γουάιλντερ, η Μέριλιν Μονρό πρωταγωνιστεί ως ένα ανόητο μοντέλο που κρατά τα εσώρουχά της στο ψυγείο και βυθίζει πατατάκια στη σαμπάνια της. Ένα καλοκαιρινό φλερτ με τον γείτονά της στον κάτω όροφο οδηγεί στην κορυφαία σκηνή, όταν, αφού το ζευγάρι προλάβει μια ταινία στην 52η οδό, η Μονρό σταματά πάνω από μια σχάρα του μετρό για να απολαύσει μια δροσερή έκρηξη αέρα από ένα διερχόμενο τρένο — «Δεν είναι νόστιμο ;” λέει με την κουδουνίσια φωνή της Betty Boop, καθώς το φόρεμά της πετάει.

Ο William Travilla, κορυφαίος σχεδιαστής κοστουμιών για την 20th Century Fox, δεν σκεφτόταν πολύ το ρούχο που έγινε η πιο διάσημη δημιουργία του — το ονόμασε “αυτό το ανόητο μικρό φόρεμα”. Ο Travilla εργάστηκε σε οκτώ από τις ταινίες της Monroe, συμπεριλαμβανομένων των “How to Marry a Millionaire” και “Gentlemen Prefer Blondes”. Η ηθοποιός λάτρευε τα κολλητά σχέδιά του: “Billy αγάπη μου, σε παρακαλώ ντύνε με για πάντα. Σ ‘αγαπώ”, του έγραψε κάποτε. Η Travilla έφτιαξε το φόρεμά της “Seven Year Itch” από κρεπ οξικό ρεγιόν, ένα ύφασμα αρκετά βαρύ για να αιωρείται καθώς περπατούσε η Monroe, αλλά αρκετά ελαφρύ για να πιάσει αυτό το τόσο σημαντικό αεράκι. Κόψιμο με λαιμό και πιέτες, μια λεπτή ζώνη τυλίγεται γύρω από τη μέση σε ένα προσεγμένο φιόγκο: «…δροσερή και καθαρή, σε μια βρώμικη, βρώμικη πόλη», όπως την περιέγραψε ο Travilla.

14 λήψεις

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 15ης Σεπτεμβρίου 1954, η Monroe στάθηκε κάτω από τα φώτα Klieg στη λεωφόρο Lexington, ενώ ένα μέλος του πληρώματος έσκυψε στη σχάρα κάτω από τα τακούνια της και χειριζόταν μια ανεμομηχανή. Λίγα μέτρα μακριά πίσω από ένα αστυνομικό οδόφραγμα, χιλιάδες θαυμαστές και φωτογράφοι του Τύπου έτρεξαν για να δουν μια ματιά στο αστέρι. («Οι Ρώσοι θα μπορούσαν να είχαν εισβάλει στο Μανχάταν και κανείς δεν θα το είχε προσέξει», θυμάται αργότερα ο δημοσιογράφος της Ρόι Κραφτ.)

Θυμάστε όταν η Audrey Hepburn καθόρισε την κομψότητα με ένα μικρό μαύρο φόρεμα;

Το πλήθος δεν ήταν τόσο αυθόρμητο όσο φαινόταν — ο Fox είχε διαδώσει τα νέα για το επικείμενο γεγονός, βασιζόμενος σε κάποια δωρεάν δημοσιότητα. Ο Wilder τράβηξε 14 λήψεις (η σκηνή ξαναγυρίστηκε αργότερα σε ένα στούντιο στην Καλιφόρνια), ενώ το κυρίως ανδρικό πλήθος φώναζε “πιο ψηλά” κάθε φορά που ένας άνεμος σήκωνε τη φούστα της Monroe. (Είχε έρθει προετοιμασμένη για τους γκάουκερ με δύο ζευγάρια λευκά εσώρουχα.)

Αν οι θεατές ήταν ευχαριστημένοι, ο τότε σύζυγος της Monroe, ο κεντρικός επιθετικός των New York Yankees, Joe DiMaggio, ήταν λιγότερο ενθουσιασμένος. Στο βιβλίο του, ο Γουάιλντερ περιέγραψε το «βλέμμα του θανάτου» στο πρόσωπο του Ντι Μάτζιο καθώς έφευγε για να μαγειρέψει στο κοντινό ξενοδοχείο St. Regis. Αρκετοί βιογράφοι έχουν εξιστορήσει τη θυελλώδη διαφωνία που ακολούθησε στη Σουίτα 1105 όταν επέστρεψε η Μονρόε. Ήταν ένα από τα πολλά αγκάθια που φέρεται να τελείωσαν έναν ταραχώδη γάμο. πίσω στο Λος Άντζελες τρεις εβδομάδες αργότερα, ανακοίνωσε το διαζύγιό τους. «Η Μέριλιν χωρίζει με τον Τζο για τις σέξι φωτογραφίες», ήταν ο τίτλος της Daily News.

Διαρκής κληρονομιά

Τις δεκαετίες από την κυκλοφορία της ταινίας, το φλερτ φόρεμα έγινε συντομογραφία για την ίδια τη Monroe.

Η εικόνα έχει μιμηθεί σε αμέτρητες λήψεις μόδας και χρησιμοποιείται για την πώληση αυτοκινήτων, σόδας πορτοκαλιού και ακόμη και κρέμα αποτρίχωσης. Η βότκα Absolut χρειαζόταν μόνο να φωτογραφίσει ένα από τα μπουκάλια τους σε μια σχάρα του μετρό με την ετικέτα της να κυματίζει προς τα πάνω και η αναφορά ήταν ξεκάθαρη. Οι μοντέρνες αποχρώσεις του φορέματος έχουν φορεθεί στη σκηνή από την Britney Spears και τη Nicki Minaj, σε γυρίσματα όπως η Lindsay Lohan και η Madonna και η άλλη διάσημη ξανθιά, η Barbie.

Υπήρξαν πολύ περισσότερα αφιερώματα με κακές κριτικές  και πολλές πλαστογραφίες, με πιο αξιομνημόνευτη τη διαφήμιση Superbowl του Willem Dafoe για το Snickers, που απεικονίζει τον ηθοποιό να κυκλοφορεί με τριχωτά πόδια και άσπρα σώβρακα, μέχρι που μια μπουκιά από τη σοκολάτα επαναφέρει τη «Marilyn» του στον όμορφο εαυτό της. Φέτος,η κιτς, από ανοξείδωτο ατσάλι απόδοση της γλύπτη Seward Johnson θα εγκατασταθεί μόνιμα στο Palm Springs, προσφέροντας ευκαιρίες φωτογραφίας στους τουρίστες να σταθούν κάτω από τη φούστα της Marilyn ύψους 26 ποδιών. Ένα παρόμοιο πανύψηλο γλυπτό βρέθηκε χαμένο μπρούμυτα σε σκουπιδότοπο στο Guigang της Κίνας, ενώ μια εικόνα της καλλιεργήθηκε ακόμη και σε έναν ιαπωνικό ορυζώνα.

Όσο για το αρχικό φόρεμα, βρισκόταν ανάμεσα στα υπάρχοντα του William Travilla μέχρι τον θάνατό του το 1990, όταν η ηθοποιός Debbie Reynolds το πήρε για $200. Το 2011 η Reynolds πούλησε τη συλλογή της με αναμνηστικά του Χόλιγουντ για να αποφύγει τη χρεοκοπία και το πλισέ φόρεμα, μέχρι τώρα ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα κοστούμια στην ιστορία του κινηματογράφου, έφτασε τα 4,6 εκατομμύρια δολάρια σε δημοπρασία.

Η επιτυχία του δεν οφειλόταν εξ ολοκλήρου στα αποκαλυπτικά χαρακτηριστικά του φορέματος — το σχέδιο του Travilla ενσωμάτωσε το ίδιο αλχημικό μείγμα αθωότητας και αποπλάνησης που η Monroe ήταν τόσο μαεστρία στην προβολή στο σελιλόιντ. Τόσο αγγελικά λευκό όσο και τολμηρά τολμηρό, αντανακλούσε τις σαγηνευτικές αντιφάσεις της ίδιας της ηθοποιού.