Με αφορμή μία εκθεση έργων στο Τσάρλεστον, στο Σάσεξ, ας μιλήσουμε για τη ζωγράφο Νίνα Χαμνέτ. Η έκθεση Nina Hamnett στο Charleston Trust, στο Firle του Σάσεξ (19 Μαΐου – 30 Αυγούστου) περιλαμβάνει πάνω από 50 έργα με πολλά πορτρέτα φίλων και γνωστών της, που ήταν επίσης μερικοί από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες και συγγραφείς της εποχής, συμπεριλαμβανομένων των Henri Gaudier-Brzeska, Ossip Zadkine και Horace Brodzky. Η καλλιτέχνης είχε γνωριστεί και με τον Ιταλό ζωγράφο και γλύπτη Amedeo Modigliani, ο οποίος ζήτησε να φιλοτεχνήσει το πορτρέτο της απαθανατίζοντας την με κόκκινα κοντά φλογερά μαλλιά.
Αυτή ήταν η αρχή μιας σχέσης και μόνο μία από τις γνωριμίες της Νίνα Χαμνέτ που από το 1912 που ταξίδεψε πρώτη φορά στη γαλλική πρωτεύουσα, που αποτελούσε τον καλλιτεχνικό κόμβο της εποχής, πέρασε πολλά χρόνια τις επόμενες δύο δεκαετίες ανάμεσα στο Παρίσι και το Λονδίνο. Όπως είπαμε αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο για την ανταλλαγή ιδεών Βρετανίας και Γαλλίας στο διάστημα του 1910 και του 1920 και ήταν ένα βασικό σημείο επικοινωνίας μεταξύ του ομίλου Bloomsbury, του ομίλου Camden Town και της Σχολής του Παρισιού.
Διαβάστε – Οι δύο πληγές του σημερινού θεάτρου
Η ιστορία της Νίνα Χάμνετ
Έγινε διάσημη καλλιτέχνης τόσο στο Λονδίνο όσο και στο Παρίσι, εκθέτοντας τόσο σε ατομικές όσο και σε ομαδικές εκθέσεις, συμπεριλαμβανομένων αυτών του The London Group και του New English Art Club κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1910 έως το 1950, και στη Βασιλική Ακαδημία και στο Salon d’Automne το 1948. Τα ειλικρινά και οικεία πορτρέτα της Hamnett αντιπροσωπεύουν το σπουδαιότερο έργο της και δείχνουν τη σημαντική συμβολή της στο κίνημα της σύγχρονης τέχνης. Η δική της εμπειρία ως μοντέλο της επέτρεψε αναμφίβολα να συλλάβει τόσο καλά τον χαρακτήρα των προσωπικοτήτων που είχε κάθε φορά απέναντι της.
Η έκθεση περιλαμβάνει πάνω από 50 έργα με πολλά πορτρέτα φίλων και γνωστών της, που ήταν επίσης μερικοί από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες και συγγραφείς της εποχής, συμπεριλαμβανομένων των Henri Gaudier-Brzeska, Ossip Zadkine και Horace Brodzky. Οι πίνακες της Hamnett μας δίνουν μια ματιά στη ζωή της στις πρωτοποριακές κοινότητες του Παρισιού και του Λονδίνου, καθώς και στις σχέσεις που ανέπτυξε. Δεν χρειάζεται παρά μόνο μία ματιά στα πορτρέτα και στις συναρπαστικές και επιδέξιες συνθέσεις της για να αναγνωρίσουμε ότι η Hamnett είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους καλλιτέχνες της εποχής της. Όπως έγραψε και ο Rachel Campbell-Johnston στην εφημερίδα The Times: «Μόνο οι εντελώς εξοργισμένοι δεν θα ήθελαν να μάθουν περισσότερα για τη Νίνα Χάμνετ».
Λίγα λόγια για τη ζωή της
Η Νίνα Χάμνετ γεννημένη το 1890, πέθανε σε ηλικία 66 χρόνων από επιπλοκές αφού έπεσε από το παράθυρο του διαμερίσματός της.Η μεγάλη συζήτηση ήταν πάντοτε εάν ήταν ή όχι μια απόπειρα αυτοκτονίας ή απλώς ήταν μεθυσμένη. Τα τελευταία της λόγια ήταν «Γιατί δεν με αφήνουν να πεθάνω;» Ήταν καλλιτέχνης και συγγραφέας,με καταγωγή από την Ουαλία, ειδική στα chanteys των ναυτικών και έγινε γνωστή ως η Βασίλισσα της Βοημίας. Γεννήθηκε στη μικρή παραθαλάσσια πόλη Tenby, στην Ουαλία. Η Νίνα στάλθηκε σε ένα ιδιωτικό οικοτροφείο στο Westgate-on-Sea πριν μετακομίσει σε ηλικία 12 ετών, στο Βασιλικό Σχολείο για τις Κόρες των Αξιωματικών του Στρατού στο Bath, Somerset από το 1902 έως το 1905. Ο πατέρας της έχασε την περιουσία του και οι σπουδές της χρηματοδοτήθηκαν από τις θείες της.
Από το 1906 έως το 1907 σπούδασε στο Pelham Art School και στη συνέχεια στο London School of Art μέχρι το 1910. Το 1914 πήγε στο Montparnasse του Παρισιού για να σπουδάσει στην Ακαδημία της Marie Vassilieff. Από το 1906 έως το 1907 σπούδασε στο Pelham Art School και στη συνέχεια στο London School of Art μέχρι το 1910. Το 1914 πήγε στο Montparnasse του Παρισιού για να σπουδάσει στην Ακαδημία της Marie Vassilieff. Στο Montparnasse το 1914 γνώρισε επίσης τον μελλοντικό σύζυγό της, τον Νορβηγό καλλιτέχνη, Edgar de Bergen, ο οποίος αργότερα άλλαξε το όνομά του σε Roald Kristian. Θα παρέμενε παντρεμένη για σαράντα χρόνια, αλλά η σχέση της με τον σύζυγό της κράτησε μόνο τρία χρόνια διότι το 1916 ο σύζυγός της απελάθηκε.
Πως έγινε μοντέλο
Η Sickert την χρησιμοποίησε ως μοντέλο και τη ζωγράφιζε με τον σύζυγό της στο The Little Tea Party.Εντυπωσιακά αντισυμβατική και ανοιχτά αμφιφυλόφιλη, η Χαμνέτ κάποτε χόρευε γυμνή πάνω σε ένα τραπέζι ενός καφέ στο Montparnasse. Έπινε βαριά, ήταν με πολλούς εραστές και συμμετείχε σε στενούς συλλόγους και κύκλους μέσα στην καλλιτεχνική κοινότητα. Πολύ γρήγορα, έγινε μια γνωστή μποέμ προσωπικότητα σε όλο το Παρίσι και ήταν μοντέλο για πολλούς καλλιτέχνες.
Οι καλλιτεχνικές της δημιουργίες εκτέθηκαν σε πολλές πόλεις κατά τη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της Βασιλικής Ακαδημίας στο Λονδίνο, καθώς και στο Salon d’Automne στο Παρίσι. Επιστρέφοντας στην Αγγλία, δίδαξε στο Τεχνικό Ινστιτούτο του Γουέστμινστερ από το 1917 έως το 1918. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 έως το τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, η περιοχή γνωστή ως Fitzrovia ήταν το κύριο καλλιτεχνικό κέντρο της Βοημίας του Λονδίνου. Το μέρος πήρε το όνομά του από τη δημοφιλή ταβέρνα Fitzroy, στη γωνία των οδών Charlotte και Windmill που σχηματίζουν το κέντρο της περιοχής.
Διαβάστε – Θέατρο: 8 δημοφιλείς ηθοποιοί θεάτρου
Το καφέ στη Fitzrovia, ήταν το αγαπημένο στέκι της Χαμνέτ και αργότερα ενός άλλου Ουαλού, του ποιητή Ντύλαν Τόμας. Το 1932 δημοσίευσε το Laughing Torso, την ιστορία της μποέμ της ζωής της, η οποία έγινε μπεστ σέλερ στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ. Ο Aleister Crowley τη μήνυσε μαζί με τον εκδότη της και τη δυσφήμισε για τους ισχυρισμούς της μαύρης μαγείας που έγιναν στο βιβλίο της. Αν και κέρδισε την υπόθεση, αυτό το γεγονός την επηρέασε βαθιά για το υπόλοιπο της ζωής της.
Ο εθισμός στο αλκοόλ
Ο αλκοολισμός κατέβαλε τα πολλά ταλέντα της και η τραγική «Βασίλισσα της Φιτζρόι» πέρασε ένα μεγάλο μέρος των τελευταίων δεκαετιών της ζωής της στα μπαρ πίνοντας. Είκοσι τρία χρόνια μετά τη δημοσίευση του πρώτου της βιβλίου Laughing Torso, και σε χείριστη υγεία, κυκλοφόρησε τη συνέχεια με τίτλο:Is This A Lady?. Η Χάμνετ είναι από τις λίγες γυναίκες που έγραψαν την αυτοβιογραφία τους. Οι δύο τόμοι, Laughing Torso (1932) και η συνέχεια του, Is She a Lady? (1955), την έκαναν πολύ γνωστή αλλά αναγνωρίστηκε περισσότερο για τον μποέμ κόσμο που περιέγραψε και όχι για την τέχνη της. Η ίδια έχει περιγράψει για το πώς αντέδρασε η οικογένειά της όταν πέταξε τον κορσέ με απλό και διασκεδαστικό ύφος. Παλιότερα είχε ξεχαστεί η τέχνη της Χάμνετ από τον κόσμο της τέχνης. Πλέον εξετάζεται ξανά η θέση της ως γυναίκα στην τέχνη και έχει έρθει στο επίκεντρο η ζωή της και το μη αναγνωρισμένο ταλέντο της.
Add Comment