Όταν το παιδί σας γίνει 10 ή 12 ετών, αποφασίζει ότι πρέπει να έχει κινητό τηλέφωνο, γιατί αν δεν μπορεί να στείλει μηνύματα και να μιλήσει στους φίλους του, η κοινωνική του ζωή θα «καταστραφεί». ” Μπορεί να είστε δύσπιστοι σχετικά με αυτό, αλλά η ιδέα σας προκαλεί και κάποια ελκυστικότητα: Καθώς αρχίζει να γίνεται ανεξάρτητο, θέλετε να μπορείτε να διατηρήσετε επαφή μαζί του στις εξόδους του ή σε κάποια εκδρομή του σχολείου, για παράδειγμα.
Αλλά η προοπτική του κινητού τηλεφώνου έρχεται με μια σειρά από ανησυχίες:
Κόστος: Θα πρέπει να ξοδέψετε χρήματα (σε ορισμένες περιπτώσεις αρκετά) σε ένα αντικείμενο που ένα παιδί θα μπορούσε τόσο εύκολα να χάσει ή να σπάσει;
Χρεώσεις δεδομένων : Ο λογαριασμός σας μπορεί να εκτοξευθεί χωρίς το παιδί σας να καταλάβει ότι σας κοστίζει χρήματα και όλοι έχουμε διαβάσει ιστορίες παιδιών που χρεώνουν αφελώς μικρές περιουσίες στις πιστωτικές κάρτες των γονιών τους σε παιχνίδια και άλλες εφαρμογές.
Ξεπερνώντας τα όρια: Τι γίνεται αν το παιδί σας στείλει μήνυμα ή δημοσιεύσει κάτι ακατάλληλο ή ακόμα και άσεμνο σεξουαλικό περιεχόμενο; Τα λάθη μπορεί να είναι επιζήμια και μόνιμα.
Bullying: Όσο πιο διαρκώς παρούσα είναι η κινητή συσκευή, τόσο μεγαλύτερη είναι η απειλή του διαδικτυακού εκφοβισμού. Είναι επίσης δυνατό, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τα παιδιά να έχουν επίπονη επίγνωση του τι χάνουν.
Έλεγχος: Και τέλος, υπάρχει η τρομακτική εικόνα του παιδιού σας να φτάνει στο τραπέζι με το τηλέφωνο στο χέρι και να παραμένει κολλημένο στην οθόνη καθ’ όλη τη διάρκεια του γεύματος. Για πολλούς γονείς, η πιο απειλητική πτυχή του τηλεφώνου είναι το πόσο τραβάει την προσοχή.
Δεδομένων των κινδύνων, πρέπει τα παιδιά να έχουν κινητά τηλέφωνα και πώς αποφασίζετε πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνετε το βήμα;
Δεν είναι μόνο η ηλικία
Ο Τζέρι Μπάμπρικ, κλινικός ψυχολόγος και ειδικός σε θέματα άγχους στο Child Mind Institute, λέει ότι αυτή την ερώτηση του κάνουν συχνά γονείς με παιδιά μεταξύ 10 και 12 ετών.
«Λέω στους γονείς ότι δεν έχει να κάνει τόσο με μια συγκεκριμένη ηλικία όσο με την κοινωνική συνείδηση και την κατανόηση του παιδιού για το τι σημαίνει η τεχνολογία», εξηγεί ο Δρ Bubrick. «Θα μπορούσατε να έχετε έναν πραγματικά ανώριμο 15χρονο που παίζει στο τηλέφωνο, αλλά του το δίνετε επειδή είναι 15, ενώ ένας πραγματικά κοινωνικά ώριμος 12χρονος θα μπορούσε να το χειριστεί καλύτερα».
Ο Δρ Bubrick συνιστά να ληφθούν υπόψη αυτά τα ζητήματα:
Πόσο συχνά χάνει το παιδί σας πράγματα, ειδικά ακριβά πράγματα; Αν του πείτε ότι κάτι είναι πολύ σημαντικό, το φροντίζει ιδιαίτερα ή το αφήνει στο λεωφορείο μετά από λίγες μέρες;
Πόσο καλά χειρίζεται το παιδί σας τα χρήματα; Θα είναι στη μέση ενός παιχνιδιού και θα αγοράζει παρορμητικά περισσότερες ζωές χωρίς να υπολογίζει το κόστος τους;
Σκεφτείτε πόσο εύκολα αντιλαμβάνεται το παιδί σας τις κοινωνικές ενδείξεις. Αν δυσκολεύεται, αυτό το έλλειμμα θα μπορούσε να επιδεινωθεί στα γραπτά μηνύματα και τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η Δρ Bubrick αναφέρει ένα παράδειγμα ενός παιδιού που στέλνει επανειλημμένα μήνυμα στους φίλους του με τη λέξη «hey» και δεν καταλαβαίνει γιατί κανείς δεν απαντά.
Πόσο εξοικειωμένο είναι το παιδί σας με την τεχνολογία; Καταλαβαίνει πραγματικά ότι μελλοντικά οι εργοδότες και οι συνάδελφοί του θα μπορούσαν να δουν οτιδήποτε δημοσιεύει τώρα;
Πόσο καλά τα πάει το παιδί σας με τα όρια του χρόνου οθόνης; Αν είναι συνεχώς κολλημένος στον υπολογιστή ή την κονσόλα παιχνιδιών, πιθανότατα θα δυσκολευτεί να αφήσει κάτω και το τηλέφωνο.
Κινητά τηλέφωνα και ΔΕΠΥ
Η συνεχής διέγερση που διατίθεται μέσω smartphone τα καθιστά ιδιαίτερα αποσπασματικά για τα παιδιά με ΔΕΠΥ. «Γνωρίζουμε από την επιστήμη της συμπεριφοράς ότι κινούμαστε προς πράγματα που θεωρούμε ότι ενισχύονται πάρα πολύ και απομακρυνόμαστε από πράγματα που θεωρούμε αποτρεπτικά», εξηγεί ο David Anderson, κλινικός ψυχολόγος που ειδικεύεται στην ADHD και στις διαταραχές συμπεριφοράς στο Child Mind Institute. «Τα τηλέφωνα είναι φτιαγμένα για να είναι όσο το δυνατόν πιο ενισχυτικά. Εάν δεν λαμβάνετε ένα email, λαμβάνετε μια ενημέρωση μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ή ελέγχετε μια ροή ειδήσεων ή ελέγχετε ένα αθλητικό σκορ.”
Τα παιδιά με ΔΕΠΥ δυσκολεύονται περισσότερο να αντισταθούν στο κάλεσμα της σειρήνας όλης αυτής της διέγερσης και να παραμείνουν συντονισμένα σε δραστηριότητες που είναι λιγότερο ενισχυτικές αλλά πιο σημαντικές–δραστηριότητες όπως η εργασία για το σπίτι ή η συζήτηση στο τραπέζι.
Τα κινητά τηλέφωνα είναι επίσης ιδιαίτερα επικίνδυνα για τα παιδιά, συμπεριλαμβανομένων εκείνων με ΔΕΠΥ, που είναι επιρρεπή να ενεργούν παρορμητικά. Η παρορμητικότητά τους τους κάνει πιο πιθανό να δημοσιεύσουν ή να στείλουν κάτι για το οποίο μπορεί να μετανιώσουν αργότερα και σε έναν κόσμο όπου όλα όσα δημιουργείτε καταγράφονται στον κυβερνοχώρο, κινδυνεύουν να κάνουν λάθη μεγάλης διάρκειας.
Το όχι και τόσο έξυπνο τηλέφωνο
Εάν δεν αισθάνεστε ότι το παιδί σας είναι αρκετά έτοιμο να του εμπιστευτούν ένα έξυπνο τηλέφωνο, μια επιλογή είναι να του παρέχετε ένα τηλέφωνο που επιτρέπει την κλήση και την αποστολή μηνυμάτων, αλλά όχι πολλά άλλα. Μια τέτοια συσκευή είναι το «WeGo» της Sprint, ένα τηλέφωνο φιλικό προς τα παιδιά για παιδιά ηλικίας 5 έως 12 ετών που διαθέτει παρακολούθηση GPS και σας επιτρέπει να προγραμματίζετε συγκεκριμένους εισερχόμενους και εξερχόμενους αριθμούς. Περιλαμβάνει μια χορδή που μπορεί να τραβηχτεί για να ενεργοποιηθεί ένας συναγερμός πανικού.
Ο Δρ Άντερσον, ωστόσο, υπενθυμίζει στους γονείς που ακολουθούν αυτή τη διαδρομή ότι το παιδί τους θα πρέπει τελικά να μάθει πώς να χρησιμοποιεί πιο ικανά τηλέφωνα. Προειδοποιεί: «Δεν θέλουμε να το κάνουμε έτσι ώστε να περιορίζονται για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα που μέχρι να αποκτήσουν ένα smartphone ή να εκτεθούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν έχουν τρόπο να λάβουν αποτελεσματικές και κατάλληλες αποφάσεις σχετικά με αυτό. .»
Εάν είστε έτοιμοι να κάνετε το βήμα
Για τους γονείς που αποφασίζουν να δώσουν στα παιδιά τους τηλέφωνα που λειτουργούν πλήρως, οι ειδικοί συνιστούν να ορίζουν σαφείς οδηγίες σε μια συνομιλία πριν λάβουν τη συσκευή. Ακολουθούν μερικά δείγματα κανόνων που μπορούν να εφαρμόσουν οι γονείς στη χρήση του κινητού τηλεφώνου των παιδιών τους:
Βεβαιωθείτε ότι πρέπει να γνωρίζετε τον κωδικό πρόσβασης στο τηλέφωνο του παιδιού και ότι έχετε το δικαίωμα να τον αφαιρέσετε εάν δεν είστε ικανοποιημένοι ότι τον χρησιμοποιεί με σύνεση.
Ορίστε όρια τόσο στον γενικό χρόνο οθόνης όσο και στον χρόνο τηλεφώνου. Ο Δρ Bubrick προτρέπει αυτόν τον κανόνα ιδιαίτερα για παιδιά που ήδη δυσκολεύονται να απομακρυνθούν από την οθόνη.
Συμφωνήστε για τα όρια των διαθέσιμων χρημάτων για την κάλυψη του προγράμματος δεδομένων και τυχόν εξόδων παιχνιδιού ή εφαρμογής.
Προσδιορίστε ποιες θα είναι οι συνέπειες εάν χαθεί ή σπάσει το τηλέφωνο. Θα αντικατασταθεί; Και, αν ναι, ποιος θα το πληρώσει;
Καθορίστε τις ώρες της ημέρας κατά τις οποίες δεν επιτρέπεται η χρήση του τηλεφώνου, όπως αργά το βράδυ ή κατά τη διάρκεια οικογενειακών δραστηριοτήτων. «Δεν κοιμάστε με το τηλέφωνό σας», προτείνει η Catherine Steiner-Adair στο βιβλίο της The Big Disconnect. «Το τηλέφωνο μένει απενεργοποιημένο κατά τη διάρκεια των εργασιών και των οικογενειακών γευμάτων».
Το κείμενο και το τηλέφωνο δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για σημαντικές ή συναισθηματικές συνομιλίες – αυτές πρέπει να γίνονται πρόσωπο με πρόσωπο. Πείτε στα παιδιά σας, προτρέπει ο Δρ Steiner-Adair, ότι το τηλέφωνο δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να κρυφτεί ή να ξεφύγει από άβολες καταστάσεις.
Παρακολουθήστε τους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιούν τα παιδιά σας και ενημερώστε τους ότι το κάνετε εσείς. «Τα παιδιά πρέπει να συμπεριφέρονται σαν οι γονείς τους να διαβάζουν σχεδόν όλα όσα δημοσιεύουν», εξηγεί ο Δρ Άντερσον. Και αν αυτό δεν είναι αρκετό αποτρεπτικό για να μοιράζονται υπερβολικά ή να ενεργούν παρορμητικά, εξηγήστε τους ότι δεν πρέπει να δημοσιεύουν κάτι που δεν θα ένιωθαν άνετα να διαβάζουν οι γιαγιάδες και οι παππούδες τους.
Αν και μπορείτε να επιλέξετε να επιβάλλετε διαφορετικούς κανόνες, βεβαιωθείτε ότι είναι ξεκάθαροι από την αρχή, λένε οι ειδικοί, και καθορίστε τις συνέπειες εάν δεν τηρηθούν αυτές οι οδηγίες.
«Εκπαιδεύετε τα παιδιά σας να παίρνουν καλές αποφάσεις με την πάροδο του χρόνου», εξηγεί ο Δρ Bubrick, «έτσι ώστε τελικά, όταν είναι αυτόνομα, να μπορείτε να εμπιστευτείτε ότι θα πάρουν αυτές τις καλές αποφάσεις μόνα τους.
Add Comment