«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας». – Κάρολος Κουν, 1908-1987, Ο Ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης
«Όταν στέκεσαι στη σκηνή του θεάτρου, πρέπει να έχεις την αίσθηση ότι απευθύνεσαι σε ολόκληρο τον κόσμο και πως αυτό που λες, όλος ο κόσμος πρέπει να το ακούσει». – Stella Adler, 1901-1992, Αμερικανίδα ηθοποιός & δασκάλα υποκριτικής
Δύο φράσεις δύο μεγάλων προσωπικοτήτων, που αναδεικνύουν την αξία του θεάτρου και το πόσο σημαντική είναι η προσφορά του ίδιου στην πνευματική ανόρθωση του κακού μας εαυτού.
Οι άνθρωποι σε όλη την πορεία της ιστορίας, έχουν ανάγκη το θέατρο. Αποτελεί την πιο ενδεδειγμένη και ποιοτική μορφή ψυχαγωγίας της σύγχρονης εποχής. Είναι η ίδια η τέχνη που παίρνει σάρκα και οστά και σε καλεί να τη ζήσεις βιωματικά και όχι ως ένας απομακρυσμένος θεατής πίσω από μία οθόνη.
Το θέατρο ανυψώνει την ψυχή του ανθρώπου. Δεν είναι μόνο ένας τρόπος ξεσκάσματος και μία δραστηριότητα για να «περνάει απλώς η ώρα». Είναι η ίδια η ζωή που σε καλεί να γίνεις μέρος της, να συμμετάσχεις σε ένα κομμάτι τέχνης που θέλει να αναπαραστήσει αλήθειες και βιώματα της καθημερινής ζωής. Και πραγματικά, διαπιστώσαμε όλοι μας πόσο απαραίτητο είναι το θέατρο για την ψυχή του ανθρώπου, την περίοδο της καραντίνας και της πανδημίας.
Οι άνθρωποι δήλωναν πως του έλειπε το θέατρο, πριν από τη δεύτερη καραντίνα του Νοεμβρίου που είχαν ανοίξει για λίγο τα θέατρα, ο κόσμος ενδιαφέρθηκε να πάει στο θέατρο. Ο κόσμος εξέφρασε την επιθυμία του να πάει θέατρο. Για αυτό, το ίδιο το σχολείο από μικρή ηλικία προσπαθεί να εμφυσήσει στα παιδιά την αγάπη για το θέατρο, θέλει να πηγαίνει τα παιδιά στο θέατρο για να παρακολουθήσουν θεατρικές παραστάσεις. Και αυτό, διότι η παιδική ψυχή είναι ευμετάβλητη και εύκολα συλλέγει και επεξεργάζεται δεδομένα, μέσα της μένουν τα σπουδαία ηθικά διδάγματα διαχρονικά κλασικών θεατρικών παραστάσεων.
Η προσφορά του θεάτρου στον άνθρωπο και την κοινωνία
Το θέατρο προσφέρει πολλά στον άνθρωπο. Αναβιώνει τις μεγάλες τραγωδίες των Αρχαίων δραματουργών, για τις οποίες μας ευχαριστεί σήμερα όλη η υφήλιος. Η κάθαρση των παθημάτων μας έρχεται διεξοδικά, καθώς παρατηρούμε κάθε ανθρώπινη αδυναμία και συμπεριφορά να αναδεικνύεται, να ελέγχεται, να επαινείται και να καυτηριάζεται.
Μέσα από την παρακολούθηση των Αρχαίων Τραγωδιών, προοδεύουμε και εμείς οι ίδιοι πνευματικά, αναλογιζόμαστε τα πάθη μας και το γεγονός πως υπάρχει η Θεία ανταπόδοση που πίστευαν οι Αρχαίοι Έλληνες. Μέσα από το θέατρο, ανορθώνουμε και εμείς οι ίδιοι τις τρωτές μας πλευρές. Το θέατρο μιλάει ανοιχτά για τα προβλήματα της κοινωνίας, τονίζει τα ακανθώδη ζητήματα της ανθρώπινης ζωής, ανοίγει το μυαλό του πνευματικά διψασμένου ανθρώπου.
Η αξία του θεατρικού ηθοποιού
Έχουν δίκιο εκείνοι που πιστεύουν πως ο πραγματικά καλός ηθοποιός φαίνεται περισσότερο στο θέατρο, παρά την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Στο θέατρο, ο ηθοποιός έχει τη δυνατότητα να «χτίσει» μία προσωπική σχέση με το κοινό σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Επάνω στη σκηνή ξεδιπλώνεται κάθε επικοινωνιακή τακτική, κάθε υποκριτική ή όχι ικανότητα, η αλήθεια ενός ρόλου και το ψέμα του. Επάνω στη σκηνή του θεάτρου, ο ηθοποιός είναι απόλυτα έκθετος και γυμνός. Δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από καλλωπισμούς και τηλεοπτικές «νοστιμιές», το μεγάλο του ταλέντο –αν υπάρχει- ξεδιπλώνεται.
Το θέατρο αναβαθμίζει την ψυχική ποιότητα του ανθρώπου, μεταποιεί τον χαώδη κόσμο του ανθρώπου και του μεταγγίζει ηθικές αξίες. Αν μιλάμε, φυσικά, για σπουδαίες θεατρικές παραστάσεις με υψηλό νόημα. Οι έννοιες της αυτοθυσίας, της φιλίας, της οικογένειας, του έρωτα, της ανθρωπιάς παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από τους θεατρικούς ήρωες που κρύβουν μέσα τους την καλή και την κακή πλευρά τους.
Το πλήγμα που δέχτηκε το θέατρο με την πανδημία
Το θέατρο, μαζί με την εστίαση, πρέπει να αποτελούν τους δύο εκείνους τομείς που επλήγησαν περισσότερο από την πανδημία. Η τέχνη και οτιδήποτε αφορά αυτή αναχαιτίστηκε και τα θέατρα μόλις άνοιξαν, έκλεισαν με τη δεύτερη καραντίνα. Αυτό υπήρξε μία θανάσιμη μαχαιριά για τον πολιτισμό, δυσκόλεψε τη ζωή των θεατρικών ηθοποιών τόσο σε επαγγελματικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο.
Είναι λυπηρό το γεγονός πως ο πολιτισμός και η τέχνη, τα δύο όπλα που ανυψώνουν πολιτιστικά και πνευματικά τον άνθρωπο, βρέθηκαν στο στόχαστρο και στοχοποιήθηκαν. Ίσως επειδή η ίδια η τέχνη ανοίγει τα πνευματικά μάτια των ανθρώπων και αυτό να είναι κάτι που μερικοί να μη θέλουν. Και το ακόμα πιο λυπηρό, είναι το γεγονός πως η οικονομική στήριξη που δόθηκε στα θέατρα δεν αγγίζει ούτε το 1/10 της έννοιας «αξιοπρεπής στήριξη».
Να αγαπάμε το θέατρο. Να έρθουμε κοντά σε αυτό. Είναι ένα φάρμακο, ένα τονωτικό, ένα αντικαταθλιπτικό μέσα σε αυτό το χάος και τη φρενίτιδα που ζούμε καθημερινά. Είναι όπως ένας ναυαγός που βρισκόμενος μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα και έτοιμος να χαθεί, βλέπει ξαφνικά μπροστά του ένα κομμάτι ξύλου και καταφέρνει, τελικά, να επιβιώσει.
Add Comment