Voguing: Μια σύντομη ιστορία του χορού της Queer κοινότητας

Υπάρχει ένας επικίνδυνος μύθος ότι η queer ζωή δεν υπήρχε με δημόσιο τρόπο μέχρι τη δεκαετία του 1960, βασιζόμενος στην υπόθεση ότι τα LGBTQ άτομα (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφιφυλόφιλοι, Τρανσέξουαλ, Κουίρ) ήταν στην “ντουλάπα” και δεν έκαναν δημόσια δηλώσεις για τη σεξουαλικότητα τους. Αυτό δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Η ιστορική επιστήμη έχει ανακαλύψει έναν κόσμο σαλονιών, καμπαρέ, πάρτι και χορούς drag που υπήρχαν από τα τέλη του 1800 ως χώροι όπου οι ταυτότητες των LGBTQ δεν ήταν μόνο ορατές, αλλά γιορτάζονταν ανοιχτά. Μερικοί από τους πιο σημαντικούς χώρους για αυτές τις κοινότητες ήταν στη Νέα Υόρκη. Ένας από τους πιο αξιοσημείωτους ήταν το Χάρλεμ.

Στις αρχές του εικοστού αιώνα, μια κουλτούρα LGBTQ από την κοινότητα των “μαύρων” διαμορφώθηκε στο Χάρλεμ. Η Αναγέννηση του Χάρλεμ (1920-1935) είχε ιδιαίτερη επιρροή σε αυτή τη διαδικασία. Το πνευματικό, πολιτιστικό και καλλιτεχνικό κίνημα προκάλεσε θύελλα στη γειτονιά, φέρνοντας μαζί του μια αναταραχή στον τομέα της τέχνης, της λογοτεχνίας και της μουσικής, οι οποίες επικντρώθηκαν στη ζωή των μαύρων. Πολλοί από τους ηγέτες του κινήματος ήταν ανοιχτά ομοφυλόφιλοι ή αναγνωρίστηκαν ότι είχαν σεξουαλικές αποχρώσεις, όπως η Angelina Weld Grimké, ο Claude McKay, ο Langston Hughes, ο Wallace Thurman, η Alice Dunbar-Nelson, ο Alain Locke και ο Richard Bruce Nugent, μεταξύ άλλων. Το κίνημα προσέφερε μια νέα γλώσσα που αμφισβήτησε τις κοινωνικές δομές και κατέδειξε τους τρόπους με τους οποίους, οι διακρίσεις μεταξύ φυλής, φύλου, φύλου και σεξουαλικότητας τέμνονταν, ήταν ρευστές και εξελίσσονταν συνεχώς.

Με τα χρόνια, το Χάρλεμ συνέχισε να είναι ένας ζωντανός χώρος τέχνης, ακτιβισμού και πολιτισμού LGBTQ. Επομένως, δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το Χάρλεμ ήταν η γενέτειρα του “Vogue”, μιας πολύ στυλιζαρισμένης μορφής χορού που δημιουργήθηκε από κοινότητες LGBTQ, μαύρων και Λατίνων. Μεταξύ των δεκαετιών 1960 και 80 της Νέας Υόρκης, οι διαγωνισμοί, γνωστοί ως “balls”, μετατράπηκαν από περίτεχνα καλλιστεία σε μάχες “Vogue”. Στο πλαίσιο αυτής της κουλτούρας χορού, οι μαύροι και οι Λατίνοι θα ανταγωνίζονταν για τα τρόπαια και τη φήμη των «γκρουπ» τους – ομάδες που ήταν εν μέρει ανταγωνιστικές, εν μέρει παρένθετες οικογένειες. Ο χορός πήρε το όνομά του από το διάσημο περιοδικό μόδας “Vogue”. To Vogue εμπνεύστηκε από τις πόζες της υψηλής μόδας και της αρχαίας αιγυπτιακής τέχνης, προσθέτοντας υπερβολικές χειρονομίες, για να πει μια ιστορία και να μιμηθεί διάφορες παραστάσεις φύλου σε κατηγοριοποιημένα είδη drag.

Μέσα από το χορό, οι drag queens έδειχναν πώς το φύλο είναι μια παράσταση. Φορούσαν έντονο μακιγιάζ ή έβαφαν το πρόσωπο με τρόπο ώστε να φαίνεται χτυπημένο, έκαναν στυλιζαρισμένα χτενίσματα στα μαλλιά τους και φορούσαν υπερβολικά ρούχα. Αυτή η δημιουργική παράσταση μέσω του Vogue, χρησιμοποιήθηκε ακόμη και για την ειρηνική επίλυση των διαφορών μεταξύ των αντιπάλων, σε ένα περιβάλλον που απαιτούσε έναν βαθμό αμοιβαίου σεβασμού και συμπόνιας. Χρησιμοποιώντας χορό και παντομίμα, οι voguers «διάβαζαν» ο ένας τον άλλον.

Με την πάροδο του χρόνου, το Vogue άλλαξε από το “Old Way” (που έδινε έμφαση στις σκληρές γωνίες και τις ευθείες γραμμές) στο “New Way” στα τέλη της δεκαετίας του 1980 (το οποίο πρόσθεσε στοιχεία όπως η πασαρέλα, το duckwalk, το spinning, το bussey και η βελτιωμένη απόδοση των χεριών). Σήμερα, το New Way χαρακτηρίζεται από πιο άκαμπτες κινήσεις και «κλικ» ή συστολές των αρθρώσεων. To Vogue Fem χρησιμοποιεί παρόμοια στοιχεία “New Way”, αλλά εστιάζει στην ταχύτητα, τη ροή και τα ακροβατικά. Ανεξάρτητα από το στυλ, η μόδα δείχνει το θάρρος των μαύρων και των Λατίνων LGBTQ κοινοτήτων να δημιουργήσουν μια μορφή τέχνης που υπερβαίνει τη δημιουργική έκφραση. To Vogue προσφέρει την αίσθηση της ταυτότητας, του ανήκειν και της αξιοπρέπειας σε έναν κόσμο που δεν εκτιμά πλήρως τη ζωή τους.

Το ντοκιμαντέρ Paris is Burning αποτυπώνει ένα στιγμιότυπο της ιστορίας τoυ Vogue στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Αυτή η εμβληματική ταινία της Jennie Livingston ήταν ένα πορτρέτο μερικών από τους πιο γνωστούς voguers στη σκηνή χορού της Νέας Υόρκης και τις προκλήσεις που αντιμετώπισαν εξαιτίας της φυλής, του φύλου, της τάξης και της σεξουαλικότητας. Παρόλο που γιορτάζεται ευρέως ως ένα ανεκτίμητο ντοκιμαντέρ πάνω στην ιστορία για τις έγχρωμες κοινότητες LGBTQ, η ταινία παραμένει αμφιλεγόμενη. Οι voguers στην ταινία ήταν εργατικής τάξης, φτωχοί ή/και εργάτες του σεξ. Μερικοί μάχονταν ακόμη και την έλλειψη στέγης και τον ιό HIV/AIDS. Παρόλα αυτά, έπρεπε να προβούν σε μηνύσεις για να πληρωθούν για την ταινία.
Αυτά τα περίπλοκα ζητήματα φυλής, εκπροσώπησης και ιδιοποίησης σε σχέση με το Vogue συνεχίζονται και σήμερα. Είναι σημαντικό να αντιμετωπιστούν προκειμένου να διατηρηθούν οι παραδόσεις που είναι ταυτόχρονα μαύρες, καφέ και LGBTQ και καταρρίπτουν τον μύθο, ότι οι έγχρωμες ζωές των LGBTQ δεν ζούσαν ποτέ δημόσια.