“Δεν μπορείτε να επιστρέψετε σπίτι ξανά – μέχρι να το κάνετε”. Αυτό το αδύνατο ταξίδι γίνεται από τον σκηνοθέτη Πάολο Σορεντίνο στο The Hand of God, αφηγούμενος τα ώριμα και μεθυστικά απομνημονεύματά του για μια νεαρή ηλικία στη Νάπολη του 1980. Οι ποδοσφαιρόφιλοι θα γοητευτούν από τον τίτλο και τη σκέψη του επιδέξιου πρώτου γκολ του Ντιέγκο Μαραντόνα για την Αργεντινή στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986. Αλλά ο Σορεντίνο ασχολείται περισσότερο με ένα άλλο ταλέντο: τον εαυτό του. Στην ενήλικη ζωή, ένα εντυπωσιακά κομψό μείγμα πολιτικών (Il Divo) και των κοινωνικών (The Great Beauty) ανησυχιών, που έρχεται σε αντίθεση με ένα πορτρέτο του καλλιτέχνη ως τρελό έφηβο με ακουστικά Walkman.
Αλλά και ένα πορτρέτο περισσότερων ανθρώπων, όχι μόνο του καλλιτέχνη. Αυτό μπορεί να απαντήσει σε κάποιο βαθμό στο ερώτημα του κοινού που έπεσε στην ταινία στο Netflix: συγγνώμη, γιατί με νοιάζει; Ο καθένας έχει μια πόλη καταγωγής και το Χέρι του Θεού μπορεί κάλλιστα να σας κάνει να σκεφτείτε ό,τι αισθάνεστε για τη δική σας. Ο Σορεντίνο ζωγραφίζει τη Νάπολη με τη στοργική πινελιά του αιώνια ξενιτεμένου (ή που έχει φύγει από καιρό). Αυτή δεν είναι η τρύπα της Μαφίας στα Γόμορα του Ρομπέρτο Σαβιάνο. είναι ένα πανέμορφο μέρος με αστραφτερούς κόλπους και εκκεντρικά σπίτια. Η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί σαν διακοπές στη λάμψη της ενθυμούμενης εφηβείας του σκηνοθέτη.
Η πόλη δεν είναι το μόνο που λατρεύει. Αρχικά, ο φωτογραφικός φακός επιλέγει μια εντυπωσιακή γυναίκα με ένα λεπτό λευκό φόρεμα: την Patrizia (Luisa Ranieri), που σύντομα συνελήφθη σε ένα παράξενο εναρκτήριο επεισόδιο. Μόνο μετά συναντάμε τον πληρεξούσιο του Σορεντίνο – τον Φαμπιέτο (Φίλιππο Σκότι) που τσακίζει τον ίδιο, που κοιτάζει κατάματα τη θεία του (παντρεμένη με το θείο του), το αντικείμενο του πόθου του. «Μη με κοιτάς», επιπλήττει ένας άλλος χαρακτήρας.
Με το The Hand of God, ο Sorrentino κοιτάζει πίσω όχι μόνο την Patrizia αλλά ένα μεγάλο ταμπλό με γονείς, συγγενείς και διάφορους Ναπολιτάνους. Από νωρίς, η ενέργεια είναι αυτή της τρελής φάρσας. Ο πατέρας του Fabietto είναι τραπεζίτης που αυτοαποκαλείται κομμουνιστής, η μητέρα του ήταν καλόκαρδη με μία τάση για μοχθηρά πρακτικά αστεία. Στην κεφαλή της οικογένειας, ένας βρομερός ηλικιωμένος μητριάρχης μασάει μπάλες μοτσαρέλας ανάμεσα σε προσκλήσεις για “vaffanculo”! Ένα ταξίδι με σκάφος εμφανίζεται ως κακή κωμωδία.
Και μετά, από το πουθενά – τραγωδία. Αδιανόητη απώλεια χτυπά τον Φαμπιέτο όπως και τον Σορεντίνο, ακόμη πιο απαίσια για τις τυχαίες, κοσμικές λεπτομέρειες. Η ταινία αποκτά βαρύτητα, αλλά το περίεργο είναι το ότι για λίγο νιώθεις ότι αναζητάς τη συμπάθειά σου. Στην πραγματικότητα, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι δεν έχει γυριστεί καθόλου μεγάλο μέρος της ταινίας για εμάς. Αντίθετα, είναι ένας πλούσιος ιδιωτικός εξορκισμός – μια μεγάλη έξοδος από το σύστημα- το θέαμα είναι παραδόξως απελευθερωτικό.
Ομοίως, πολλοί σκηνοθέτες που χαρτογραφούσαν τις αρχές τους θα χρησιμοποιούσαν μια άνετη σκηνή του νεότερου εαυτού τους θαμπωμένος στον κινηματογράφο, εμπνευσμένη προκειμένου να φέρει χαρά στο κοινό. Αυτό που αρπάζει τον Φαμπιέτο είναι η απόδρασή του μόνος του. Το ξεκίνημά του είναι να δει πώς οι σκηνοθέτες εξαναγκάζουν την πραγματικότητά τους ώστε να δημιουργηθούν. Μια αίθουσα γεμάτη επιδεικτικά αισιόδοξους νέους που περιμένουν να κάνουν ακρόαση για τον Φελίνι. Αργότερα το αγόρι σκοντάφτει σε ένα σιωπηλό, νυχτερινό σετ ταινιών. Η δύναμη της υπόδησης ρόλων είναι αυτή που πιέζει τα κουμπιά του.
Εν μέσω της νοσταλγίας, η ταινία αποκαλύπτει μια αλήθεια που δεν αναγνωρίζεται συχνά για τους ανθρώπους που κάνουν τέχνη για τη διασκέδασή των άλλων— ότι συχνά αναζητούν εμμονικά τον έλεγχο, επειδή η ζωή τους έχει δείξει πόσο λίγο έλεγχο έχουμε- αυτό ονομάζεται μοίρα.
Add Comment