Στη γοητευτική και συγκινητική ταινία κινουμένων σχεδίων «Yes-People», από τον Ισλανδό σκηνοθέτη Gísli Darri Halldórsson, μια ασταθής, λευκομάλλα γυναίκα κάθεται στην κουζίνα της και πίνει ένα μπολ ζωμό με απήχηση ικανοποιητική. Απέναντι από το τραπέζι, ο σύζυγός της κοιτάζει ψηλά από την πρωινή του εφημερίδα με ενόχληση. Καθώς φέρνει μια άλλη κουταλιά στο στόμα της, πιάνει τη λάμψη του. Τα μάτια της στενεύουν με αποφασιστικότητα. Το κουτάλι επανέρχεται. Παίρνει μια άλλη, εξίσου ενθουσιώδη ατάκα, χωρίς να λέει λέξη, αλλά τα μάτια της βγάζουν τολμηρό.
Αν ο σύζυγος έλεγε κάτι, θα ήταν μια μόνο συλλαβή: já (προφέρεται “yow”), που σημαίνει “ναι” στα Ισλανδικά – είναι η μόνη λέξη που λέγεται κατά το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Ο σπόρος για το έργο φυτεύτηκε όταν ο Halldórsson περιέγραφε το já στους Ιρλανδούς φίλους του, εξηγώντας την ικανότητά του να περιέχει μυριάδες σημασίες ανάλογα με τον τόνο και την έκφραση. “Αυτό με οδήγησε να σκεφτώ την ιδέα μιας ημι-βωβής ταινίας, η οποία με ενθουσίασε πολύ”, είπε ο Halldórsson. «Για να περιορίσουμε τον διάλογο στην αρχέγονη γλώσσα που φαντάζομαι ότι μιλούσαν οι πρόγονοί μας, πριν έρθουν τα λόγια. Και μόνο για να δούμε αν αυτή η μορφή θα μπορούσε να αγγίξει ένα παγκόσμιο κοινό ».
Η ταινία που προέκυψε φέτος είναι υποψήφια για Όσκαρ στην κατηγορία Καλύτερης ταινίας μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων. Σε αυτό, τρία νοικοκυριά σε μια πολυκατοικία συνεχίζουν τις ριζικές τους ρουτίνες στη διάρκεια μιας ημέρας – αναγνωρίζοντας, αγνοώντας ή ενοχλώντας τόσο τους γείτονές τους όσο και τους οικείους τους. «Οι ρουτίνες και οι συνήθειες μπορούν να είναι μια συνταγή για μεγάλα επιτεύγματα και ανάπτυξη αλλά και τρομερή λύπη», δήλωσε ο Halldórsson. «Έγραψα λοιπόν μια ιστορία όπου οι χαρακτήρες ήταν όλοι, με τον δικό τους τρόπο, κολλημένοι σε έναν βρόχο».
Η αίσθηση του εγκλωβισμού σε καθορισμένα μοτίβα ενισχύεται με τη χρήση ενός μόνο τραγουδιού στην ταινία: “Sveitin Milli Sanda” (“The Country Between the Sands”). Ηχογραφημένο στα δεκαεννέα-εξήντα, το τραγούδι, όπως και η ταινία, εξορύσσει εκπληκτικά βάθη από μία μόνο συλλαβή, ένα «αχ» που η τραγουδίστρια Elly Vilhjálms συνειδητοποιεί σε μια μελωδική, στοιχειώδη μελωδία. Στο “Yes-People”, το τραγούδι επαναλαμβάνεται με εκπληκτική εμβέλεια, γίνεται ξέγνοιαστο, δραματικό, θριαμβευτικό και-όταν ένας νεαρός μουσικός το χτυπάει άψογα στη συσκευή εγγραφής του-ενοχλητικό.
“Η Elly Vilhjálms είναι ένας θρύλος στην Ισλανδία”, δήλωσε ο Halldórsson. «Η φωνή της είναι τόσο πλούσια και σε καλεί να νιώσεις τόσα πολλά συναισθήματα. Υπάρχει μια μυστηριώδης υπέροχη αλήθεια στο κομμάτι που περιορίζει το σαφές νόημα. Καθαρή μαγεία. “
Ο Χάλντορσον άρχισε να εργάζεται για την ταινία το 2012, στρέφοντας το έργο σε θύλακες χρόνου μεταξύ ελεύθερων θέσεων εργασίας και το ολοκλήρωσε με τη βοήθεια επιχορήγησης του Ισλανδικού Κινηματογραφικού Κέντρου. Η διαδικασία κινουμένων σχεδίων του περιελάμβανε τη συγχώνευση χαρακτήρων που δημιουργήθηκαν από υπολογιστή με φωτογραφίες, οι περισσότερες από τις οποίες ανήκαν στον πατέρα του. Μερικοί από τους χαρακτήρες του αντικατοπτρίζουν ανθρώπους που γνωρίζει, ενώ άλλοι είναι σύνθετοι. Οι παιχνιδιάρικες αλληλεπιδράσεις του μεγαλύτερου ζευγαριού που ξεκίνησαν την ταινία αντικατοπτρίζουν τη «θετική αλλά θεμελιωμένη ενέργεια» που μοιράστηκαν μεταξύ των παππούδων του, οι οποίοι πέθαναν ενώ έγραφε την ταινία.
Ο Χάλντορσον σημείωσε ότι υπάρχει μια ζοφερή ταινία, αλλά μετριάζεται από αυτό που αποκάλεσε «σκανδιναβική ελπίδα». Μικρές στιγμές ζεστασιάς μεταξύ των χαρακτήρων υποδηλώνουν βαθύτερα φρεάτια σύνδεσης, όπως οι οπτικές λεπτομέρειες προσδίδουν ιδιαίτερη σημασία – μια γυναίκα που παλεύει με τον αλκοολισμό έχει ένα στυλ μαλλιών που επιπλέει πάνω από το κεφάλι της σαν ένα σκοτεινό σύννεφο. ένας δάσκαλος μουσικής έχει μύτη σαν το ράμφος ενός πτηνού. Αυτά είναι στοιχεία που έρχονται σε μικρή αντίθεση με τον κόσμο στον οποίο ζουν, αλλά που ψάχνουν τον δρόμο τους, μέρα με τη μέρα.
Add Comment